Zieke arts

Onlangs werd ik voor het eerst in mijn leven echt ziek. Een ernstige postnatale depressie door onder meer angstklachten, weet ik inmiddels. In het diepste dal was ik graag alleen, mijn enorme kwetsbaarheid verborgen houdend. Alleen zijn was echter geen optie; ik had hulp nodig voor mezelf en mijn jonge dochter, die ik niet meer alleen kon verzorgen. Van een zelfstandige vrouw met een carrière als gespecialiseerd arts naar een hoopje ellende dat niet eens voor haar kind kon zorgen en dacht dat het nooit meer goed zou komen.

Gelukkig was er hulp – van familie, vrienden, collega’s en professionals. Ik realiseer me dat ik geluk heb met een goed sociaal netwerk. Alleen kun je dit niet!

Ik vraag me regelmatig af: hoe vergaat het mensen met soortgelijke klachten die er wel alleen voor staan? Het is namelijk een lange weg die bij mij begon met een nutteloos schuldgevoel over werkuitval (terwijl ik wist dat ik zo geen goede dokter kon zijn) naar langzame acceptatie. Bedenken hoe je deze klachten uitlegt en aan wie wel en wie niet. Leren wie oprecht interesse in je hebben en houden, en wie je teleurstellen. Beseffen dat je als arts niet onmisbaar bent.

Deze weg gaat met vallen en opstaan, momenten van je alleen voelen en je gesteund voelen. Bij de verschillende tussenstations is en blijft hulp welkom.

Inmiddels weet ik dat ik er sterker uit ga komen. Mijn verdere leven wordt hopelijk zelfs alleen maar mooier, uiteindelijk. Op dit moment zou ik graag weten wanneer mijn te bewandelen weg weer vlakker wordt en blijft. Tegelijk besef ik dat ik al zoveel heb geleerd en dat mijn huidige situatie veel beter is dan maanden geleden en ... dat ik dus weer vooruit kijk!

E. v. K.