Laatste nieuws
Johanna Gröne
4 minuten leestijd
Arts en Olympiër

Wim Mosterd

Plaats een reactie
Naam: Willem L. Mosterd (28 augustus1934)
Sport: Waterpolo
OS: Melbourne 1956
Erelijst: geen medailles


  
Klik hier om het overzicht van de portretten van alle arts-Olympiërs te bekijken

Pas vijftig jaar na de Spelen van Melbourne kregen de atleten van toen de erkenning die ze verdienden. In 2006 bood Claas van den Houten, die in 1956 secretaris van het Nederlands Olympisch Comité (NOC) was, zijn excuses aan voor de gang van zaken rond de beslissing om de Spelen van Melbourne te boycotten.

Waterpoloër Wim Mosterd was een van de sporters die door de beslissing van het NOC ineens verplicht thuis moest blijven. Hij herinnert zich: ‘Dat de Spelen in Australië plaatsvonden, was iets heel bijzonders. Het was tenslotte een halve wereldreis om er te komen. In die tijd reisde je nog niet zo veel, en al helemaal geen grote afstanden. We keken dus uit naar de reis en zouden zelfs Sinterklaas in Australië vieren.’

Aanleiding voor het boycot was de inval van de Sovjet-Unie in Hongarije op 4 november 1956 om de Hongaarse volksopstand neer te slaan. In Nederland stuitte deze schending van de vrijheid van het Hongaarse volk op grote afkeer. Mede daarom besloot het NOC vrijwel direct om de Spelen van Melbourne te boycotten. Claas van den Houten zou later zeggen dat, vanwege het op handen zijnde vertrek van de atleten, de tijd ontbrak voor uitgebreid overleg. Van den Houten: ‘Achteraf zeg ik dat het een ongelukkig besluit is geweest, te zeer geleid door emotionele overwegingen. Daarbij zijn de belangen van de atleten onvoldoende afgewogen tegen de waarde van het effect van een protest van een klein land ten opzichte van een conflict waarbij het zelf niet betrokken was.’

Wim Mosterd was begin november met het heren waterpoloteam in Vlaardingen aan het trainen. In die tijd waren er nog geen overdekte 50m-baden en werd waterpolo daarom eigenlijk alleen in de zomer gespeeld. Om toch voor de Spelen te kunnen trainen, werd het openluchtzwembad met een stoomlocomotief verwarmd. ‘De ochtend van de inval hoorden we er ’s morgens op de radio over. De tendens was toen al dat Nederland zich zou terugtrekken en we vreesden dan ook dat er van de Spelen niets meer terecht zou komen.’ Twee dagen later al, op 6 november, wordt tijdens een algemene vergadering van het NOC inderdaad het besluit genomen om de Spelen te boycotten. De sporters werden echter niet officieel op de hoogte gebracht en moesten het uit de krant vernemen.

Vier atleten waren op dat moment al in Melbourne om zich daar op de Spelen voor te bereiden. Ze werden per telegram geïnformeerd dat zij zich per direct van de Spelen moesten terugtrekken: ‘[…] Verlaat allen Olympisch Dorp stop Zoek elders onderdak stop Draag burgerkleding indien onmogelijk verwijder badge […] stop Sorry sterkte NOC.’ De atleten waren nogal overdonderd, maar keerden terug naar Nederland. Vanuit het vliegtuig konden ze de openingsceremonie in het Olympisch Stadion zien.

Wim Mosterd had met zijn team goede kansen op een medaille gehad. ‘Maar ik vond het vooral ook jammer voor de zwemsters. Daar zaten toen hele goede bij die recent nog wereldrecords hadden gezwommen, die maakten zeker kans op goud. Dat is hun ontnomen.’ Niet alleen bij het zwemmen, ook bij andere sporten werd Nederland door de boycot ver teruggeworpen. Uiteindelijk besloten alleen Spanje en Zwitserland eveneens de Spelen te boycotten. Zelfs Hongarije en de Sovjet-Unie deden gewoon mee. Hongarije won uiteindelijk de waterpolofinale, de Sovjet-Unie werd derde.

Later is Wim Mosterd nog vijf keer bij de Olympische Spelen geweest, zij het niet als deelnemer. Bij de Spelen van Tokio (1964) en Mexico (1968) maakte hij deel uit van de medische staf van de Nederlandse ploeg. Tussen 1988 en 1996 is hij drie keer als lid van de medische commissie van de FINA, de internationale zwembond, bij de Spelen aanwezig geweest. Sport is daarmee altijd een rol blijven spelen in zijn leven. Hij is gepromoveerd op een sportmedisch onderwerp (‘Stuwkrachtmeting en slaganalyse bij getrainde zwemmers’ bij promotor J. Jongbloed in 1961). Ook heeft hij na zijn artsexamen in 1963 een tijdje als bondsarts voor de KNVB gewerkt (en zodoende onder andere Johan Cruijff begeleid). Oorspronkelijk wilde hij zelfs sportarts worden, wat toen nog geen aparte specialisatie was. Je moest er een jaar cardiologie en orthopedie voor doen en de cardiologie beviel Wim Mosterd zo goed dat hij besloot voor dit specialisme te kiezen. Toch bleef hij altijd bij de sportgeneeskunde betrokken en werd hij in 1988 zelfs de eerste hoogleraar klinische sportgeneeskunde. Uiteindelijk werd hij door zijn bijzondere verdiensten in 1993 alsnog als sportarts geregistreerd.

Tot op heden is Wim Mosterd nog intensief betrokken bij de zwembond FINA en de Vereniging voor Sportgeneeskunde. Naar de Spelen in Londen gaat hij niet, maar dat vindt hij niet zo’n gemis. ‘De Spelen zijn in de loop der jaren toch enorm veranderd, het is nu veel commerciëler. Vroeger kon je als deelnemer overal naar toe en bij andere wedstrijden gaan kijken. Tegenwoordig heb je een kaartje nodig, dat is toch wel jammer.’

Johanna Gröne

Bron:

Andere Tijden: Olympische Spelen, Melbourne 1956 

 
Klik hier om het overzicht van de portretten van alle arts-Olympiërs te bekijken

NOC telegram aan Olympische atleten in Melbourne
NOC telegram aan Olympische atleten in Melbourne
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.