Weerstand opheffen per decreet (2)

Het verslag van het bezoek van Ad Scheepbouwer aan Meander (MC 15/2006: 623) is eigenlijk een zielig verhaal voor de zorgprofessional.

Wat doet die zorgprofessional toch zijn best, maar hij wordt links en rechts ingehaald en afgezeken door economisch en politiek gemotiveerde managers. De zorgprofessional krijgt van Scheepbouwer nog net niet de schuld van de honorarium­structuur, de insufficiënte ICT en de door de politiek zo zwaar opgelegde privacywetgeving, maar het scheelt niet veel. Daarmee kan de zorgprofessional meteen de hand in eigen boezem steken. Wat is de beroepsgroep toch ellendig verdeeld. Waarom durven we ons niet echt hard te maken voor wat nodig is? En waarom gaan we alleen voor onze eigen centjes per uur en niet voor een losser systeem, waarin we zelf kunnen bepalen wat we voor ons werk krijgen, zoals verder iedereen in deze maatschappij? Zijn we dan allemaal als Florence Nightingale, alleen op de Krim?

Een loodgieter declareert 35 euro per uur, kan ieder gewerkt uur declareren en berekent voorrij­kosten. Een academisch specialist kan rekenen op nauwelijks meer, maar niet per gewerkt uur! Zo’n inkomen komt ook nog pas ruim na het dertigste jaar, terwijl die loodgieter al vroeg in de twintig kan gaan rekenen.

Het is toch een fabel dat de artsen in ons land financieel beter af zijn dan hun collega’s

in de rest van de wereld. Specialisten in Engeland verdienen het dubbele, maar dan in ponden. In de rest van Europa is het al niet anders. De artsen in Nederland worden gepiepeld omdat ze zich niet duur genoeg verkopen, ze treden niet voldoende op als groep en kunnen daardoor geen nieuwe ontwikkelingen afdwingen. Die worden nu voor hen gerealiseerd door mensen als Scheepbouwer en Hoogervorst, want die weten allemaal zo goed hoe het moet; vooral het regeren per decreet vind ik een mooie oplossing. Zullen we dan maar meteen verhuizen naar Wit-Rusland?

Wassenaar, april 2006

Hubert Oostenbroek, orthopedisch chirurg