Wantrouwen weerhoudt geneeskundestudenten melden #MeToo

Wantrouwen over wát er met de informatie wordt gedaan, is één van de redenen waarom geneeskundestudenten die slachtoffer worden van seksueel grensoverschrijdend gedrag dit extreem weinig melden bij de vertrouwenspersoon van de faculteit. Zonder meldingen zijn seksueel grensoverschrijdende situaties echter moeilijk gericht aan te pakken.

Dat denkt De Geneeskundestudent, die in gesprek ging met zes van de acht geneeskundefaculteiten over seksueel grensoverschrijdend gedrag tijdens de coschappen. De aanleiding voor deze gesprekken waren de artikelen over de resultaten van de #MeToo-enquête van Medisch Contact en Arts in Spe vorig voorjaar. Daaruit bleek dat 20 procent van de 440 geneeskundestudenten en coassistenten die meededen aan de enquête een seksueel grensoverschrijdende situatie meemaakte; meestal tijdens de coschappen. Ook zei 45 procent van de 942 artsen die in de enquête aangaven ooit een #MeToo-situatie mee te hebben gemaakt, dat dit gebeurde tijdens de coschappen.

Volgens Amir Abdelmoumen, voorzitter van De Geneeskundestudent, is het niet precies bekend waaróm geneeskundestudenten geen melding doen van seksuele intimidatie en zou daar meer onderzoek naar moeten worden gedaan. Het aantal meldingen was namelijk altijd al een probleem, zo werd ook duidelijk na eerdere enquêtes met vergelijkbare resultaten. ‘Maar we denken dat – zéker bij kleinere ziekenhuizen waar maar enkele coassistenten zijn – wantrouwen over wat er gebeurt met de melding meespeelt. Het is wel mogelijk anoniem melding te doen bij een vertrouwenspersoon. Maar als je wilt dat er een klacht wordt ingediend over de betreffende persoon, verlies je je anonimiteit. De “dader” aanspreken is dus minder goed mogelijk. Het is een hele stap om te melden, omdat je als coassistent in een afhankelijke positie zit. We denken dat angst voor een slechte beoordeling meetelt, zeker als degene die grenzen overschreed ook degene is die de beoordeling doet. Daarnaast twijfelen studenten vaak over waar de grens ligt bij een seksueel getinte grap of opmerking, of de intentie wel zo verkeerd was. Maar als de student ermee zit, vinden wij dat de grens is overschreden.’

Volgens De Geneeskundestudent vinden de zes faculteiten seksuele intimidatie een belangrijk onderwerp dat serieuze aandacht krijgt. Wel waren er faculteiten die hadden verwacht dat de cijfers inmiddels wel gedaald zouden zijn. Abdelmoumen: ‘We zien dat de faculteiten goede, concrete plannen van aanpak hebben en niet alleen “goede sier” willen maken daarmee. Maar het lage meldingspercentage is een groot probleem, want als je niet weet wát er precies speelt en wáár, dan kun je als faculteit niet gericht ingrijpen. Daardoor is de aandacht voor seksuele intimidatie nu breder, via voorlichting en onderwijs aan de studenten. Wij vinden dat dit niet alleen op de studenten gericht moet zijn, maar ook op de artsen van de umc’s en ziekenhuizen waar coschappen gedaan worden.’