Vreemde tweeling

Chloé, 25 jaar, woont alleen en heeft geen contact met haar moeder, kent haar vader niet en was als kind ‘een ongelukje’. Ze voelt zich ‘leeg’. Al in de eerste tien minuten van L’amant double (regie: François Ozon) komen we dat allemaal te weten als ze op aanraden van haar gynaecoloog een psychiater consulteert vanwege onverklaarde buikklachten.

Die psychiater gaat vervolgens professioneel behoorlijk over de schreef als hij een verhouding met haar begint en met haar gaat samenwonen. Dan ontdekt Chloé dat haar geliefde een deel van zijn leven verborgen houdt. Hij heeft een tweelingbroer, die ook psychiater is, en die zijn patiënten heel ‘anders’ benaderd dan zijn broer. Ook bij hem gaat Chloé in therapie, ook met hem begint ze een affaire.

Vervolgens ontwikkelt zich een thrillerachtig drama waarin (parasitaire) tweelingen, spiegelbeelden, erotiek en verlangen, macht en kinky seks mixen tot een semi-Freudiaans brouwsel. Moeten we deze nogal bizarre geschiedenis au sérieux nemen? Ik denk het niet. Ozon speelt vooral een fraai spel met de kijker. Spoiler: wie de eerste tien minuten van de film opnieuw bekijkt beseft dat daarin alle zaadjes van het verhaal al worden uitgestrooid.