Vier procent

De volgende. Haar bruine gezicht vol sproeten herken ik uit duizenden. Ze lacht haar tanden bloot en groet mij uitbundig.

‘Goeie uh middag’, zegt ze, nadat ze op haar horloge heeft gekeken. Mooi design, zie ik.

Ik volg haar naar de spreekkamer. Onwillekeurig kijk ik naar haar kont. Haar billen wippen wulps op en neer.

‘Gaat u zitten’, zeg ik om afstand te creëren.

Professioneel kijk ik op het scherm van mijn laptop. We hebben elkaar een week of vijf geleden gesproken. Overspannen. Privé-omstandigheden. Relatie stuk. Verlies aan identiteit. Verwarring en huilen. Hoge ambities, een tikkeltje naïef. Het probleem lag al snel op tafel. Kat in het bakkie. Verwacht herstel? Hooguit drie maanden.

‘Hoe gaat het nú?’, steek ik van wal.

Ze kijkt me met haar grote groene ogen aan. Haar zwarte strakke truitje doet haar boezem forser uitkomen dan wat ik me van de vorige keer herinner. Ik merk een brok in mijn keel en in mijn broek voelt het wat warmer.

‘Wat bedoelt u?’, vraagt ze. Het is duidelijk dat het stukken beter gaat. Ze heeft het werk al weer deels hervat. De uitleg van de vorige keer heeft geholpen. Ik kan haar volledig hersteld melden. Met een schuin oog kijk ik naar het dossier. Tijdcontingent. Mijn oog valt op haar adres. Ze woont alleen.

Ik voel me schuldig en realiseer me dat ook ik bij die 4 procent kan horen. Bijna 4 procent van de huisartsen gaat vreemd. ‘Seks met patiënt’, kopt het NRC. Hoogervorst reageert geschrokken: ‘Zo veel?’ Hij wil de huisartsen aanspreken op hun seksuele moraal, aldus de kop in De Volkskrant.

Hoezo zo veel? Het artikel vermeldt dat uit eerder buitenlands onderzoek is gebleken dat eenzelfde percentage wordt gevonden bij gynaecologen en KNO-artsen. Ik bedoel maar.

In een stad als Utrecht met ruim honderd huisartsen betekent dit dat er zeker vier vreemdgaan. Een op de 25. Misschien wel met mijn vrouw of mijn dochter. Bedrijfsartsen verschillen niet zoveel van huisartsen. Zelfde soort vraagstukken, zelfde type relaties met -cliënten. Dat zou betekenen dat zeker zestig vak-broeders en dertig vakzusters bedrijfsartsen het wel eens doen met patiënten. Daar moet je toch niet aan denken ... In gedachten loop ik de collega’s op de diverse werkplekken langs. Ja, het is wel mogelijk, een enkeling. In de club waar ik nu werk, lopen er al gauw bijna tien van rond.

De dag na de publiciteit start spannend. Wie o wie? Misschien kijken mijn collega’s nu ook wel zo naar mij. Zeker als iemand mij zo uitbundig groet. Ze noemde me nog net niet bij mijn voornaam. Dat had gekund, want die staat gewoon op de uitnodiging. Je komt dan ongemerkt in een kwaad daglicht te staan.

En wat dan nog. Hoeveel mannen en vrouwen gaan niet vreemd? Zou dat percentage net zo hoog liggen of hoger? Of juist lager? Ik denk lager. Ik vermoed dat artsen nog wel een bijzondere aantrekkingskracht hebben of een ongewild hebberig overwicht? De macho’s. Maar hoe zit het dan met managers? En ministers en hoge officials? Kneep Lubbers alleen maar? Als hij, als 50-plusser, werd geïnterviewd, zou hij dan ook eerlijk antwoorden dat hij seksuele gevoelens koesterde voor zijn medewerkster? Het begint mij wat te duizelen.

Ik slik een paar keer en vervolg mijn consult.

‘Ik heb alleen nog last van een brandende pijn tussen mijn schouderbladen’, trekt ze mijn aandacht weer.

Ik taxeer de situatie en besluit het af te doen met een advies. Het lijkt mij niet nodig om nader onderzoek te verrichten. Ik schaar me onder die andere 96 procent en meld haar hersteld.

Als ze de deur achter zich dichtdoet, vraag ik mij nog wel af of met de herstelmelding ook de arts-patiëntrelatie is verbroken.

Hans Dam, bedrijfsart

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"