Verwijderd van de opleiding

Op ‘mijn’ zaal ligt een interessante patiënte. Zij heeft een congenitale afwijking: een ontwikkelingsstoornis van de buizen van Müller en Wolff. Op de plaats van de vagina zit slechts een klein putje, ook mist ze een nier. De naam van deze zeldzame anomalie ben ik vergeten. Er zal een vaginaplastiek bij haar worden uitgevoerd.

Een lange stoet mannen en slechts twee vrouwen stapt mijn zaal op. Voorop de hoogleraren gynaecologie en plastische chirurgie en de hoofdzuster, ijverig met haar opschrijfboekje. Chefs de clinique, hoofdassistenten, assistenten, coassistenten. Als enige vrouwelijke co sluit ik de rij met de statusmappen onder mijn arm.

Bij het bed van de patiënte wordt langdurig over haar geval gesproken. Ik stoor me eraan met hoe weinig respect de vrouw wordt tegemoetgetreden. Als de stoet eindelijk verdergaat, wenkt ze mij: ‘Ik begrijp dat ze me gaan opereren, maar ik zou zo graag weten wát ze gaan doen. En mis ik mijn linker- of mijn rechternier?’ Ik moet verder; de professor let scherp op of alle co’s wel present zijn. Maar ik beloof haar vragen later te beantwoorden.

De volgende dag word ik ontboden bij de professor. Hij veroordeelt mijn optreden ten strengste. ‘U wordt geen goede arts, u bent te gemeenzaam met uw patiënten. Een arts geeft nooit uitleg aan de patiënt; dat schept verwachtingen. U dient zich boven de patiënt op te stellen.’ Hij verwijdert mij van de opleiding.

Mag ik niet afstuderen om iets wat ik zelf niet afkeurenswaardig vind? Ik schreef een brief met excuses voor de ‘misstap’. Door te beloven zijn woorden ter harte te nemen en ‘het’ nooit weer te doen, wist ik hem te vermurwen. Ik mocht blijven, met ‘strafwerk’, en kon mijn studie voltooien.

Aan dit voorval heb ik in mijn loopbaan vaak teruggedacht. Het heeft me gevormd, zij het in andere zin dan de hoogleraar bedoelde.

Josien Zimmerman, voormalig consultatiebureauarts Rutgers Stichting en verpleeghuisarts

««Zomerserie baas en assistent