Vermeiren (NVvP): ‘Er is sprake van postcodezorg’

Veel gemeenten hebben dit jaar geen geld meer voor de jeugdpsychiatrie, zo berichtte de NOS gisteren. Robert Vermeiren, voorzitter van de afdeling Kinder- en Jeugdpsychiatrie van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP), beaamt het: ‘Of een kind al dan niet zorg krijgt, hangt af van de gemeente waarin het woont. Dat stelt ons voor grote ethische dilemma’s.’

Bestuurders van zorginstellingen, zo meldde de NOS, schatten dat in ongeveer een derde van de gemeenten het geld dat dit jaar voor de jeugdpsychiatrie was gereserveerd, op is. Onder meer in de regio’s rond Dordrecht en Zwolle zouden kinderen alleen in de ergste gevallen nog hulp krijgen. Daardoor zouden duizenden tot januari moeten wachten op behandeling in een gespecialiseerde instelling.

In veel regio’s gaat veel goed, zegt Vermeiren, hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en directeur patiëntenzorg bij Curium-LUMC: ‘Maar het wisselt per regio, en juist dat is zorgelijk. Er is sprake van postcodezorg. Of je zorg krijgt of niet, is afhankelijk van de gemeente waar je woont, ook binnen één en dezelfde instelling. Dat willen we natuurlijk niet, want het gaat ten koste van de kwaliteit.’

Juist in de kinder- en jeugdpsychiatrie is een goede triage van wezenlijk belang, zegt Vermeiren, en daar komt het niet meer van: ‘De druk loopt zo hoog op, dat we ons moeten beperken tot brandjes blussen en niet meer goed kunnen bekijken welk kind al dan niet behandeld moet worden.’ Het probleem stelt psychiaters ook voor grote ethische dilemma’s: ‘Als we iedereen zouden helpen, dan zouden we op den duur helemaal geen zorg meer kunnen bieden. En dat risico kunnen we niet lopen.’

Volgens Vermeiren wordt in veel regio’s wel degelijk met de gemeenten gesproken over de verhoging van het budgetplafond: ‘Gemeenten zien ook wel in dat dat nodig is. Daar ben ik blij mee, maar het betekent wel extra administratieve belasting. Instellingen moeten met elke gemeente afzonderlijk in gesprek, men vraagt om cijfers, wil verantwoording. Vooral mensen van de bedrijfsvoering zijn daarbij betrokken, maar ook artsen moeten hun vakinhoudelijke expertise inbrengen.’

Samen met zijn Amsterdamse collega Chaim Huyser schreef Vermeiren in maart nog in Medisch Contact dat er ‘zeker positieve kanten’ zijn aan de transitie van de jeugdpsychiatrie. Dat vindt hij nog steeds. ‘Onze noodkreet is juist bedoeld om die transitie een kans te geven. Er is niet zozeer behoefte aan extra geld. Het gaat primair om goede landelijke afspraken over de beschikbaarheid en de kwaliteit van de zorg, en over de administratie. Zodat er tussen de gemeenten geen verschillen meer zijn.’

Joost Visser