Vergeten supervisie

Tijdens de nachtdienst zag ik een kind met hoge koorts en acute middenoorontsteking. Omdat ik niet zeker was dat de ontsteking zich niet buiten het middenoor had uitgebreid, nam ik het kind ter observatie op.

Mijn achterwacht stond er altijd op dat elke mutatie in het bestand opgenomen patiënten aan hem gemeld werd, dus belde ik hem in de vroege ochtend op. Zijn vrouw nam op, en na veel gestommel kreeg ik hem te spreken. Hij was het geheel met mijn voorstellen eens en voegde er ook nog een nuttige suggestie aan toe, die ik heb uitgevoerd.

De volgende dag bleek het al een stuk beter te gaan met het kind. Het viel me wel op dat de betrokken achterwacht, die die ochtend poliklinisch werk deed, mij niet naar de toestand van het betrokken kind had gevraagd. Ik kende hem als een heel betrokken collega.

Ik ging naar hem toe en wat bleek? Hij kon zich het hele voorval niet meer herinneren. Sterker nog, hij wilde niet geloven dat ik hem die nacht gebeld had. We zijn samen zijn vrouw gaan bellen en deze bevestigde mijn verhaal.

Kennelijk kan men als supervisor ‘op het ruggenmerg’ adequate antwoorden geven die achteraf ook verantwoordelijk bleken en er nog verstandige opdrachten aan toevoegen. 

Jan Hulshof, kno-arts en oud-opleider

Zomerserie Baas en assistent