Verenso!

Ik kom thuis na een lange vermoeiende dag in het verpleeghuis. Het is vakantietijd en ik was vandaag verantwoordelijk voor meer patiënten dan gebruikelijk, maar het is weer gelukt. De ‘oogst’ van vandaag: onder andere een wondenronde, overleg met de geriater, visite op een afdeling, inspectie grote buikwond (gaat beter), wegraking bij een diabetespatiënt met onduidelijk oorsprong, patiënt met graad vier decubitus aan de stuit én een delier, nog een visite en een opname vanuit het ziekenhuis van een patiënt die na grote buikoperatie nog 30 kilo weegt, zonder medische overdracht.

Bij thuiskomst wacht mij dan op vrijdagmiddag de nieuwe Medisch Contact. En daar lees ik ‘het gaat niet goed in verpleeghuisland’. De naam van het ‘nieuwe’ specialisme en de bijbehorende vereniging, het doet denken aan een op instorten staande fabriek voor emballageverpakkingen uit 1963 (MC 29-20/2009: 1284). Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee. Het doet erg veel denken aan ‘afval’ en overbodig geworden zijn. Een plaats waarbij staat ‘onbewoonbaar verklaard’. Ondanks de poging van collega Keizer er nog iets moois van te brouwen in de laatste alinea blijft er een wat hopeloos gevoel hangen.

Met onze ‘van alles wat’-patiënten die in elk geval ingewikkeld zijn. Ja, dat zijn ze zeker. En ook interessant en zelf ook regelmatig behandelbaar. Misschien niet ‘chirurgisch beter’ (ziekte is weggesneden), maar wél beter: beter voelen, beter functioneren en soms beter sterven. Kennelijk is het hiervoor nodig om door de (emballage-)verpakking heen te kijken en de mogelijkheden te zien. Dus, collega’s, daag ik u uit: kijk door de verpakking heen en word specialist ouderengeneeskunde. Of hoe je het ook wilt noemen. Met een beetje dapperheid zal het u lukken ongehavend de poorten van het
verpleeghuis te betreden, en zelfs weer te verlaten aan het eind van de dag.

Leiden, juli 2009
Minke Nauta, aios ouderengeneeskunde