Verdriet

Dat in de dagelijkse praktijk niet alleen professionele, rationele afwegingen aan de orde zijn, lijkt haast een open deur. Het patiëntencontact wordt ook beïnvloed door je eigen stemming, vermoeidheid et cetera.

Ik was me er nooit zo sterk van bewust dat je door je werk als medicus ook kan worden gesteund, tot ik zelf door een echtscheiding in een moeilijke periode raakte.

Dankzij de steun van collega’s was ik in staat mijn dagelijkse bezigheden te blijven uitvoeren waarbij ik werd ontzien in de spoedeisende oproepen en gelegenheid had om bezoeken aan advocaat, notaris en andere instanties af te leggen.

Op een ochtend in deze periode zag ik tijdens het spreekuur een patiënte die mij bezocht met haar -partner. Ik verzocht haar, na de anamnese, zich te ontkleden in de onderzoekkamer.

Haar partner had nog niet veel gezegd tot dat moment en maakte toen een kwinkslag, zo vol genegenheid naar zijn geliefde dat ik heftig werd overspoeld door een gevoel van verlating en verdriet.

Terwijl mijn patiënte zich ontkleedde in de onderzoekkamer en mijnheer in de spreekkamer zat, rolden de tranen over mijn wangen. Ik liep naar de wastafel in de onderzoekkamer, op zoek naar een papieren handdoekje. Mijn patiënte zat ondertussen, gekleed in bh en slip, op de rand van de onderzoektafel en vroeg me wat me zo van streek maakte.

Ik vertelde haar kort over  mijn lopende echtscheidingsprocedure waarop ze heel rustig en begripvol vertelde dat ze hetzelfde had doorgemaakt en ook was achtergebleven met twee kinderen. Ze had inmiddels een nieuwe partner gevonden met wie ze heel gelukkig was.

Ik kon ondertussen mijzelf hervinden, de tranen wegvegen en mijn neus snuiten. Na korte tijd was ik in staat mijn professionele rol weer op te pakken en het neurologisch onderzoek bij patiënte uit te voeren.

De waardigheid en het begrip van deze vrouw, slechts schaars gekleed, in een patiëntenrol, die het vermogen had om te schakelen tot een meelevend en warm medemens, zal ik nooit vergeten.

Bij patiëntes tweede polikliniekbezoek bedankte ik haar voor haar steun, waarop ze verrast reageerde dit vanzelfsprekend te hebben gevonden.

Haar klachten waren grotendeels voorbij en de testresultaten geruststellend en bij ons afscheid stelde patiënte dat haar polikliniekbezoeken ons allebei goed hadden gedaan. Ze wenste mij alle geluk in de toekomst toe.

Sindsdien ben ik me tijdens het werk veel sterker bewust van de wisselwerking tussen mijzelf en de patiënt en zijn familie. Ook dit heeft bijgedragen tot verwerking van het verdriet en mij geholpen de draad weer op te pakken.

Else Leenders, neuroloog

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"