Vatbaarheid Buruli ulcus in genen

Een genetische factor speelt een rol bij het oplopen van de ernstige tropische huidaandoening Buruli ulcus. Dit schrijft Ymkje Stienstra in haar proefschrift

Myobacterium ulcerans in West Africa

. Bij Buruli ulcus-patiënten komt een polymorfisme in het SLC11A1-gen bijna drie keer zo vaak voor als bij gezonde patiënten. Dit concludeerde Stienstra na onderzoek onder 182 Buruli ulcus-patiënten en 191 gezonde vrijwilligers in Ghana. Tot nu toe namen wetenschappers aan dat co-infectie met schistosomiasis van invloed was op de ontwikkeling van de ziekte, maar dat blijkt ten onrechte.

Verder ontdekte zij dat patiënten in een vroege fase van de ziekte minder cytokinen produceren die horen bij een Th-1 type reactie, terwijl in een later stadium dit aantal cytokinen juist toeneemt. Deze verschuiving kan er volgens Stienstra op wijzen dat het afweersysteem van de patiënten in het verloop van de ziekte een betere respons ontwikkelt tegen de bacterie.

Stienstra, die 12 april promoveert, onderzocht ook de bruikbaarheid van de polymerase-kettingreactie - een techniek om zeer kleine hoeveelheden DNA te vermenigvuldigen - om de diagnose van Buruli ulcus te bevestigen in huidbiopten. Met deze techniek kon de bacterie in 107 van 143 biopten worden aangetoond.

Buruli ulcus is goed te behandelen met antibiotica. Het alternatief, chirurgie, kost veel geld, is vaak verminkend en schrikt patiënten af waardoor ze zich pas laat melden. De prevalentie van Buruli ulcus is met name in West-Afrika hoog; het komt vaker voor dan lepra. Volgens de wereldgezondheidsorganisatie WHO is het een neglected disease. \<\< ILS

Y. Stienstra, Mycobacterium ulcerans in West Africa, proefschrift Rijksuniversiteit Groningen