Te weinig dokters winnen Nobelprijs
4 reactiesDe Nobelprijs voor de Geneeskunde of Fysiologie gaat steeds vaker naar wetenschappers zonder klinische ervaring, en dat is een veeg teken. Dat stellen Gabriele DeLuca e.a. in een opiniestuk dat in Science Translational Medicine verschijnt.
De Britse onderzoekers hebben de biografieën van alle Nobelprijswinnaars in deze categorie doorgespit. De tendens is duidelijk: het aandeel klinische wetenschappers neemt af, van 73 procent tussen 1900 en 1960, naar 42 procent in de periode vanaf toen. Dat is niet verwonderlijk, gezien het soort onderwerpen dat in de prijzen valt bij het Karolinska-instituut: in toenemende mate is dat basaal onderzoek. De resultaten daarvan moeten nog worden vertaald naar de praktijk.
De auteurs zien dit als een weergave van een groter probleem: de bedreiging van de klinische wetenschapper. Volgens hen is de combinatie van dokteren en onderzoeken steeds moeilijker, door toenemende complexiteit van beide werelden. Het onderzoek vindt steeds meer plaats buiten de kliniek, onderzoekscentra trekken uit de ziekenhuizen en vormen aparte instituten waar basale wetenschap plaatsvindt. Terwijl in deze tijd van een verouderende bevolking met veel chronische ziektes, juist behoefte is aan de vertaalslag van het laboratorium naar de kliniek. Ze pleiten dan ook voor een andere focus: laten we onze slimste dokters niet gaan aanleren hoe ze laboratoriumonderzoek moeten uitvoeren, maar juist hoe ze basale bevindingen kunnen omzetten in verbetering van de toestand van veel mensen. En laat commissies die prijzen uitreiken dat ook belonen.
Sophie Broersen
Sci Transl Med, 2016. Doi: 10.1126/scitranslmed.aaad0689
Lees ook:
J.M. Keppel Hesselink
arts-pijnbehandelaar, BOSCH EN DUIN Nederland
Emil Adolf von Behring, arts, won de Nobelprijs in 1901 voor zijn werk op het gebied van de serum ontwikkeling tegen difterie, Ronald Ross, arts won de Nobelprijs in 1902 voor zijn werk op het gebied van malaria, Niels Ryberg Finsen, arts, won in 190...3 de Nobelprijs voor zijn behandeling van lupus met licht.
Een eeuw later wonnen in 2000, 2001 en 2002 artsen en wetenschappers de Nobelprijs voor respectievelijk signaal transductie, celcyclus regulatie en de geprogrammeerde celdood.
Het is logisch dat de meest voor de hand liggende klinische problemen opgelost werden in het begin van de vorige eeuw, toen artsen in hun praktijk nog ook laboratorium werk deden, en de effecten van hun werk meteen in het veld konden toetsen.
Een eeuw later hebben we GMP, GCP, GLP en geen mens, arts noch wetenschapper kan in beide velden zinvolle dingen doen. Vandaar de onderwerpen in 2000, 2001 en 2002 t.o.v. de onderwerpen een eeuw daarvoor. Bovendien is, nu we geheel in de ban van GCP klinische onderzoek moeten doen, elke innovatie ongewenst want niet passend binnen het kader van klinisch onderzoek.
Een Nobelprijs wordt gegeven voor een sterke innovatie, binnen klinisch onderzoek zijn dergelijke innovaties onmogelijk geworden door het keurslijf waarin iedereen dient te lopen.
Translationeel onderzoek bovendien is verre van innovatief, en ik hoor graag de eerste collega die een translationeel onderzoek boeiend genoeg vindt om het innovatief te noemen. Laat staan waardig voor een Nobelprijs.... Omzetten van gegevens van wereld 1 (lab) naar wereld 2 (patient) is per definitie niet innovatief. Vandaar dat er ook geen octrooien aan toegekend worden. Laat staan dus een Nobelprijs. Dat lijkt me de enige reden waarom de medicus practicus niet meer een Nobelprijs toegekend krijgt.
C.C. Leibbrandt
KNO arts N.P., NIJMEGEN Nederland
De referent wijst op een mogelijke bias van het Nobel-Comite ten nadele van klinisch werkende wetenschappers bij de toekenning van Nobelprijzen voor Geneeskunde.
Ik zou ook willen wijzen op een andere bias, en wel binnen de clinici ten nadele van de... chirurgische disciplines. Die komen bijna niet voor in de lijst. Ik heb alleen Murray et al (1990, transplantatiechirurgie) kunnen vinden.
Zelfs in de oorchirurgie zou er een kandidaat geweest zijn. William House (overleden 2012) bracht in de jaren 60 en volgende de translabyrinthaire verwijdering van de acusticusneurinomen tot nu alom toegepaste klinische toepassing, daarmede de mortaliteit van deze operatie reducerend van 40% tot minder dan 4% !
In diezelfde periode bracht hij ook de cochlear implants bij totale doofheid tot klinische wasdom. Dit is nu ook wereldwijd de standaardbehandeling.
Beide behandelingen heb ik in zijn instituut in Los Angeles van hem meegekregen. Jammer; ik had hem de Nobelprijs gegund
GJ Bonte
Neuroloog..., Dalfsen Nederland
Ahum... Inderdaad een groot probleem... Maar oud, zwak, ziek en misselijk is niet sexy, het "scoort" niet, je komt er niet mee in opleiding, en je verwerft er geen aanzien mee... En dus niet aantrekkelijk voor al onze ambitieuze toponderzoekers. Radi...ohead zong het al: “Ambition makes you look pretty ugly.
Kicking, squealing, gucci little piggy."
bibi blok
huisrarts np, Amsterdam
Ojee wat een probleem, succes ermee Deluca et al.! Wij gaan weer aan het werk.