Te weinig artsen verstandelijk gehandicapten
1 reactieDat er tekort is aan artsen voor verstandelijk gehandicapten (AVG’s) en dat dit tekort alleen maar zal toenemen, lijkt duidelijk (MC 42/2010: 2172). En dan te bedenken dat vrijwel geen enkele AVG spreekuren houdt voor thuiswonende patiënten. Als men dit braakliggende terrein zou gaan ontginnen, neemt het tekort nog meer toe.
Een gedeeltelijke oplossing voor dit nijpende probleem verwacht ik als AVG’s zich als specialisten in de tweede lijn gaan opstellen. Nu combineren vrijwel alle AVG’s hun specialisatie met huisartsenwerk. Als zij dit eerstelijnswerk nu eens aan huisartsen overlaten, krijgen zij meer tijd voor waar zij goed in zijn: gedragsproblemen, epilepsie en de zorg voor complexe problemen.
Wel zou dan de huisartsenzorg voor mensen met een verstandelijke beperking als ‘normaal’ huisartsenwerk gezien moeten worden. Voor met name jonge vrouwelijke huisartsen met een gezin kan zo’n functie aantrekkelijk zijn, evenals voor oudere huisartsen die hun loopbaan willen afronden met zulk voldoening gevend werk.
Wat dit laatste betreft, ik spreek uit ervaring. Na 30 jaar als huisarts te hebben gewerkt, heb ik nog vijf jaar met veel plezier als huisarts bij een instelling voor verstandelijk gehandicapten gewerkt.
Veenendaal, oktober 2010
L.A. de Groote, huisarts
Meer brieven
A.C. Louisse
, ALPHEN AAN DEN RIJN
Een paar kanttekeningen zijn op de plaats bij de ingezonden brief van collega L.A. de Groote (MC 45/2010:2421). Allereerst de opmerking dat vrijwel geen enkele AVG-arts spreekuren houdt voor thuiswonende patiënten met een verstandelijke beperking. Mo...menteel bestaan er 56 AVG-poliklinieken in nagenoeg het gehele land. Deze poliklinieken zijn gesitueerd in ziekenhuizen, gezondheidscentra en instellingen voor mensen met een verstandelijke beperking. Al de patiënten die deze poliklinieken in toenemende mate bezoeken zijn verwezen door de huisarts. Uw collega's vinden ons dus wel degelijk. Ik ben het eens met de opmerking dat de huisarts de huisartsgeneeskundige taken op zich zou moeten nemen en de AVG-arts de handicap gebonden problematiek. Dan doet immers een ieder waar hij/zij voor opgeleid is. Consequentie hiervan is wel dat landelijk gezien meer HAP's bereid moeten zijn de acute eerstelijnszorg, ook voor intramurale patiënten op zich te nemen. De AVG-arts is dan 7 x 24 uur in de tweede lijn beschikbaar voor de dienstdoende huisarts, voor met name de psychiatrische problematiek en de specifiek handicap gebonden problemen. 175 AVG-artsen zijn immers niet in staat een landelijke dekking te bieden voor acute zorgverlening. Samenwerking vindt overigens al vaak plaats, de recent uitgegeven Samenwerkingsovereenkomst Huisarts AVG biedt daarbij handvatten. Verdere specialisatie is ook een verstandige manier om de schaarste aan AVG-artsen te "managen". De financiering binnen de AWBZ dwingt ons ook steeds verder terug naar onze core-business en dat is goed in mijn opinie. Tot slot steun ik de opmerking van collega De Groote dat het werken in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking leuk is. Behalve dat het werk geneeskundig gezien uitdagend is wordt de sector gekenmerkt door een ontspannen multidisciplinaire samenwerking in een sfeer waarin humor bepaald niet het sluitstuk van de begroting is, ondanks alle complexe problemen.
Ik heb zelf 15 jaar als huisarts gewerkt en heb nooit spijt gehad van een verandering van sector tien jaar geleden.
Alphen aan den Rijn, november 2010
A.C. Louisse, AVG en voorzitter NVAVG