Steeds wat nieuws

Een arts is per definitie nieuwsgierig. Daar wordt in onze academische opleiding ook voortdurend en met succes aan geappelleerd. Altijd op zoek naar de goede diagnose en de juiste therapie. Als een nieuwe techniek of test ons daarbij kan helpen, zijn we er als de kippen bij. De komst van de MRI- en CT-scans: ik vond het geweldig. Steeds wat nieuws, leuk. Wedden dat de meesten van u het artikel ‘Dokteren met nanotechnologie’ met veel plezier zullen lezen?

Vanuit je professionele kennis zie je meteen of en hoe het gebruikt zou kunnen worden, maar ook wat de bezwaren kunnen zijn – financiële bezwaren niet uitgezonderd. Het is een potentiële vernieuwing die je als arts nieuwe mogelijkheden biedt en waarvan je weet dat het de patiëntenzorg ten goede kan komen.

Heel anders is het met veel door de politiek, VWS, inspectie of zorgverzekeraars over u uitgestrooide vernieuwingen. Regelmatig blijken die onwerkzaam. Doorgaans zijn ze ver van de werkvloer bedacht en vanuit een filosofie (bijvoorbeeld kwaliteitverhoging) die in wezen best sympathiek is, maar realiteitszin mist.

De argumentatie is vaak flinterdun, om over het gewenste tempo van de uitvoering door het veld nog maar te zwijgen. De aanpassingen worden bij u over uw schutting gegooid: het is uw pakkie-an. Als de ambtenaren en beleidsmakers klaar zijn met het bedenken van de ketenzorgbekostiging en weer iets nieuws mogen gaan verzinnen, moet u dus nog aan de slag. ‘Dank je de koekoek, mijn primaire taak is zorg voor patiënten’, is uw begrijpelijke antwoord. Niks draagvlak in het veld dus. Meestal ervaart u alleen de bijwerkingen.

Of u merkt dat de ene opgelegde maatregel de andere weer tegenwerkt. Dat komt vooral omdat bovengenoemde partijen de zorgaanbieders eigenlijk wantrouwen. Daarom wordt een uitdijend bureaucratisch controlestelsel opgetuigd waar u terecht hoorndol van wordt. Veel te veel nodeloze ballast.

Ook in deze MC weer allerlei voorbeelden. U heeft alleen maar last van de concurrentie tussen zorgverzekeraars, het Centrum indicatiestelling zorg (CIZ), de vereiste machtigingen, het preferentiebeleid, de opgelegde prestatie-indicatoren, de gebrekkige invoering van DBC en DOT (DBC’s op weg naar transparantie) en het zonder ‘bankvriendelijke’ compensatie opheffen van het bouwregime ziekenhuizen. Allemaal zaken waarbij het economische model het zorginhoudelijke model heeft verdrongen – waarbij wantrouwen vaak de boventoon voert. ‘Steeds wat nieuws’ is dan helemaal niet leuk.

Ben Crul