Sport soms heel slecht

Sportblessures moeten niet worden onderschat, aldus revalidatiearts en promovendus Rienk Dekker. In een flink aantal gevallen is er langdurige of

zelfs blijvende schade. Dekker verdedigt zijn dissertatie op 24 mei in Groningen.

Tussen 1990 en 1997 was een sportblessure voor één op de vijf bezoekers van de spoedopvang (SEH) van het Academisch Ziekenhuis Groningen de aanleiding om naar de SEH te komen. Zo’n 8 procent van hen moest worden opgenomen. Sommige takken van sport waren oververtegenwoordigd op de SEH: voetbal, paardrijden, schaatsen, gymnastiek, motorsport en volleybal.

Onder opgenomen patiënten zijn de gevolgen van een sportletsel vaak ernstig, stelde Dekker vast. Van 229 ondervraagde sporters was 67 procent maximaal één jaar arbeidsongeschikt geweest. Negen sporters (4%) waren ten tijde van het onderzoek (enkele jaren na de blessure) nog steeds niet tot werken in staat. Eenderde van de ondervraagden had nog steeds last van het letsel.

Bij de poliklinisch behandelde sporters zag het er niet veel beter uit. Eén tot vijf jaar na het letsel had 20 procent nog steeds last. Driekwart had maximaal een jaar niet gesport en 11 procent was er zelfs helemaal mee gestopt.

Ondanks deze droeve resultaten wegen de voordelen van sportbeoefening op tegen de nadelen, aldus Dekker. Dat bevestigen ook Schmikli c.s. In Geneeskunde en Sport van april becijferen zij dat het aantal sporters tussen 1986 en 1998 met 80 procent toenam. Tegelijkertijd daalde de kans op een acute sportblessure in deze periode van 2,3 tot 1,1 per 1000 uren sport. Ook het arbeidsverzuim door sportletsels nam af. In 1990 lagen de besparingen door sport (via gunstige effecten op de gezondheid) zo’n 700 miljoen euro hoger dan de kosten. Inmiddels zal dat bedrag gestegen zijn, aldus de auteurs. << RC