Babette Pluim: ‘Soms moet ik keihard zijn door rust op te leggen’

Babette Pluim (55) ging geneeskunde studeren omdat ze sportarts wilde worden. Ze werkt als bondsarts bij de tennisbond.

‘Als kind zat ik op veel sporten; paardrijden, judo, atletiek, karate, zeilen, ik was altijd aan het bewegen. Vroeger bestond ADHD nog niet, anders had ik die diagnose zeker gekregen. Tennis vond ik aanvankelijk niet zo leuk, maar toen ik 15 was, werd ik erdoor gegrepen. Ik tenniste veel, deed twee keer mee aan de Nederlandse kampioenschappen en tenniste een zomer in Amerika. Daar besloot ik dat ik beter op de geneeskundeopleiding kon focussen, want ik verloor bijna alle wedstrijden. Die conclusie gaf veel rust.

Toen ik een jaar of 16 was, liep ik bij atletiek een blessure op en kwam ik voor het eerst in aanraking met een sportarts. Dat was een hele ontdekking voor me. Ik ben vervolgens geneeskunde gaan studeren met het doel sportarts te worden. Tijdens de sport-geneeskundeopleiding was ik toernooiarts tijdens het internationale tennistoernooi dat mijn vader had georganiseerd. Zo kwam ik in contact met de toenmalige technisch directeur van de KNLTB – de tennisbond – waar ik inmiddels 25 jaar werk. Tennis is nu 90 procent van mijn leven en dat vind ik heel positief. Ik vind het mooi hoe sport en geneeskunde zo verweven zijn in mijn leven.

Als bondsarts heb ik spreekuren waarin ik tennissers behandel. Ook doe ik trainingsbegeleiding en veel beleid, bijvoorbeeld blessurepreventie, antidoping-beleid en wetenschappelijk onderzoek. Bij wedstrijden, zoals de Nederlandse Kampioenschappen, de Fed Cup, de Davis Cup, doe ik de medische begeleiding. Vroege signalering van blessures is het belangrijkst, soms moet ik keihard zijn door rust op te leggen. Ik heb geleerd hoe fanatiek sporters kunnen zijn, ze moeten tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Ze denken vaak dat als ze een week langer door blijven tennissen, het herstel een week langer duurt. Maar er is een moment dat een blessure onomkeerbaar is.

Ik sport zelf niet zo fanatiek als ik zou willen. Mijn streven is om drie keer per week hard te lopen, maar in de realiteit komt het daar vaak niet van. Ik ben te druk, kom vaak pas ’s avonds om half 9 thuis en daarna ga ik andere dingen doen, zoals artikelen schrijven en reviewen voor British Journal of Sports Medicine. Daarnaast heb ik last van een schouderblessure, waardoor tennissen moeilijk gaat. Ik denk dat het een klein ruptuurtje van de rotator cuff is. Maar ik heb het niet laten onderzoeken. Tegenover andere sporters zou ik streng zijn en zeggen dat ze er iets aan moeten doen. Voor mijzelf geldt: tijd heelt alle wonden.’