Laatste nieuws
2 minuten leestijd

Sollicitatie

Plaats een reactie

Ik lig op m’n bed door het zolderraam te kijken naar de voorbijtrekkende wolken.
Het idee was goed. Na m’n promotie als medisch specialist in een klein perifeer ziekenhuis werken. Goede organisatie en op fietsafstand! Een ex-collega had me gevraagd te solliciteren. Ik had er zin in.

Het gesprek met de maatschap verliep uitstekend. Goede sfeer. Wel is het vreemd mede te worden beoordeeld door een collega van wie je weet dat jij zes keer beter bent. Dat mag ik zeggen, want ik kent haar. Ik heb haar immers zelf opgeleid! En zij weet het zelf ook!
Het gesprek met de medische staf zou pas over zes weken plaatsvinden. Andere kandidaten waren met vakantie, zo werd gezegd. Onzekerheid ging knagen. Ik was mezelf niet tijdens het gesprek, wilde veel te aardig overkomen. Ik wilde te graag. De internist had vanwege mijn afkomst en accent sowieso al een hekel aan me. De longarts vroeg of ik rookte en hoe ik dacht kwaliteitsprotocollen op te stellen om in de toekomst te kunnen voldoen aan de ISO-certificering. Neem mij aan en je hèbt kwaliteit in huis, trut, dacht ik! En of ik medisch directeur wilde worden? Hallo, dáár heb ik niet op gesolliciteerd!

Ik voelde al dat ik het niet zou worden. De keuze was sowieso zes weken geleden al door de maatschap gemaakt. Ik kreeg gelijk. Er werd gekozen voor een net beginnende collega. Een goeie vent. Ik ken hem. Maar ik ben beter! Heb meer ervaring. Hij zal dezelfde fouten gaan maken die ik ook heb gemaakt in het begin. Gelukkig ben ik hier toen door attente collega’s op gewezen.


Waarom wil ik eigenlijk weg? Het werk en ook de collega’s bevallen me. Alleen de hoogleraar, een autocraat, communiceert niet. Waarom worden die professoren niet vooraf gescreend op leidinggevende capaciteiten? Leiding geven in de praktijk is wat anders dan een gevolgde managementcursus, zo blijkt. Ik zie veel misgaan op de afdeling, wachtlijsten lopen op, maar ben niet bij machte hier iets aan doen. Ik kan er geen grip op krijgen. Donkere wolken drijven nu over. De gedachte aan een burn-out komt even in mij op.


Achteraf heb ik spijt van de sollicitatie. Je wordt gevraagd, je geeft alles van jezelf en je krijgt er niets voor terug. Het kost ontzettend veel energie. Maar ach, ook na deze afwijzing komt er wel weer een kans, zo is al eerder gebleken. De zon komt nu even tevoorschijn. Ik ga uit bed. Beneden hoor ik m’n dochtertje lachen. Het leven is mooi. En die ex-collega, die kom ik heus nog wel eens tegen.

Dr. R.


 

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.