Snijzaal

We staan in witte jas, met een nagelnieuw anatomisch snijsetje in de zak en onze Sobotta onder de arm, bij de ingang van de snijzaal anatomie. Tweede middag eerstejaars practicum spier-zenuw. Zware, bijna bedwelmende, geur van formaline. Het meest lugubere is er al vanaf na de eerste middag. Aspirant-collega, medestudent, stoot mij in mijn rug met de elleboog en maakt een gebaar met zijn duim tussen wijs- en middelvinger. Met een vette knipoog zegt hij: ‘Voor een tientje mag je er eentje uitzoeken, ga je gang, oud of jong, man of vrouw, alles mag voor een tientje.’ Ik begrijp hem in eerste instantie niet en kijk waarschijnlijk nogal dom. Maar het dringt tot me door dat hij me de snijzaal als bordeel aanbiedt, als hij grinnikend wegloopt en tegen iemand anders zegt dat ik een ongelofelijke droogkloot ben. Pas in mijn vierde jaar durf ik het voorval aan een medestudent te vertellen. De lijkenpimp heb ik de rest van mijn studie met plaatsvervangende schaamte ontlopen.