Ruggen, radiologie en risico

Jarenlang laat je het passeren, maar als het jezelf treft, sta je er wat langer bij stil: al die röntgen-foto’s van de wervelkolom die de medisch adviseurs van onze verzekeringsmaatschappijen laten maken bij de beoordeling van aanvragen voor arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Wat is daar nu eigenlijk het nut van?

Het principe van jezelf verzekeren berust op risicosolidariteit. Omdat we niet weten wie van ons door het noodlot zal worden getroffen, betalen we allemaal premie, zodat de verzekeringsmaatschappij de ongelukkige die schade lijdt schadeloos kan stellen.

Verzekeringsmaatschappijen hebben verder kanssolidariteit ingevoerd, overal waar dat mag. Dat betekent dat gelijke risico’s een gelijke premie betalen. Daarom betalen we met het ouder worden ook een hogere premie voor onze arbeidsongeschiktheidsverzekering: de kans op arbeidsongeschiktheid neemt nu eenmaal toe met het klimmen der jaren.

Dan is er nog de inkomenssolidariteit: de totale benodigde premie wordt naar draagkracht over de deelnemers aan de verzekering verdeeld. Hebben we het verder niet over.

Terug naar de rug. Al heel lang is bekend dat degeneratieve afwijkingen aan de lumbale wervelkolom geen enkele relatie hebben met het bestaan of ontstaan van rugklachten. Uit eigen waarneming kan ik bevestigen dat mij brandschone wervelkolommen passeren die huizen in patiënten met forse rugklachten en dat je soms omkomt in de spondylofyten bij klachtenvrije mensen.

De conclusie is duidelijk: met risico-solidariteit en kanssolidariteit in de verzekering hebben de zogenaamde afwijkingen op deze röntgenfoto’s niets te maken. Die zijn alleen maar een stok om de hond te slaan. Degeneratieve afwijkingen aan de lumbale wervelkolom? Dan een uitsluiting voor de verzekering, ook al heeft de betrokkene eenzelfde risico op arbeidsongeschiktheid door rugklachten als ieder ander. En daar staat nog niet eens een premiekorting tegenover. En wij artsen werken daaraan mee...

Floris Sanders, de specialist