Routine en ratio (2)

Collega Corten gaat na het bezoek aan zijn dementerende vriend vol vragen weer naar huis (MC 46/2009: 1929). Kern van zijn vraag lijkt te zijn of de insuline wel weer moet worden opgestart, want mogelijk wordt hiermee uitzichtloos lijden verlengd. Strikt medisch gezien lijkt me dat deze vraag gemakkelijk te beantwoorden is: de patiënt in kwestie heeft kennelijk al dagenlang geen insuline gekregen, en is nog steeds niet in coma.

Hoogstwaarschijnlijk zal hij niet spoedig overlijden als de insuline hem wordt onthouden. Wel is hij onrustig, verward en agressief. Goede kans dat hij delirant is ten gevolge van zijn recente overplaatsing en zijn hoge bloedsuikers. Dan ligt behandeling voor de hand. En ook als hij niet delirant is, zou hij ongemak kunnen ervaren door dorst en extra mictiedrang.

Dementie is een ernstig en ontluisterend ziektebeeld, en natuurlijk is opname in een verpleeghuis voor alle partijen een verwarrende en emotionele gebeurtenis. Van belang is dat er juist op dat moment goede overwegingen worden gemaakt wat zinvolle behandelingen zijn en wat niet, maar ook dat dit niet overhaast gebeurt. Zowel de patiënt als de familie moet wennen aan de nieuwe situatie.

Nogal eens is een dementerende patiënt bij opname onrustig en agressief, terwijl dit na verloop van tijd heel anders kan zijn. Mogelijk komt er voor de familie dan de ruimte zich te richten op de dingen die cliënt nog wel kan en is, in plaats van op de persoon die zij zijn kwijtgeraakt.

Ik hoop dat de echtgenote van de patiënt haar twijfels en vragen uit bij de specialist ouderengeneeskunde die haar man behandelt. Afwegen wat zinvol is en wat niet, en de familie begeleiden bij de vragen hierover is een van de kernmerken van ons vak.

Dordrecht, november 2009
Marjo Rotteveel, specialist ouderengeneeskunde

Naar de rubriek Brieven
Naar nummer 50