Ronald Vervoort

De dubbel-vier waarmee Ronald Vervoort in 1980 aan de Spelen in Moskou deelnam, was weinig geluk beschoren: de trainer moest op het laatste moment worden vervangen en drie van de vier roeiers werden geveld door ziekte.

Ronald Vervoort herinnert zich: ‘Het waren absoluut geen ideale omstandigheden. Onze trainer kreeg vlak voor het vertrek een trombosebeen en mocht van de sportarts niet mee. Zijn vervanger was naast coach ook journalist en had wat denigrerende stukken over ons geschreven. Ook had hij andere ideeën over hoe we moesten trainen, dus dat was wennen. Al met al liep het niet echt lekker.’ Tot overmaat van ramp werden Vervoorts mederoeiers ziek op een trainingskamp in Finland. ‘Ze moesten overgeven en hadden diarree, hoofdpijn en keelpijn. Ik was de enige die geen last had. Een van de jongens was zo ziek dat hij moest worden vervangen. Dus werd de fysiotherapeut gevraagd of hij mee kon roeien. De andere twee, onder wie mijn broer Jeroen, konden wel roeien, maar echt fit waren ze niet.’ Later bleken ze alle drie de ziekte van Pfeiffer te hebben. Waarschijnlijk hebben ze elkaar aangestoken door uit dezelfde jerrycan te drinken.

Hoewel het team vooraf verwachtte om minstens de finale te halen, moesten zij door de tegenvallende omstandigheden genoegen nemen met een achtste plaats. Omdat de Spelen in Moskou plaatsvonden en Rusland vlak daarvoor Afghanistan was binnengevallen, werden de Spelen door enkele landen, waaronder de VS en Duitsland, geboycot. Vervoort: ‘Duitsland was een sterke tegenstander, maar verder maakte het niet zo veel uit. Alle Oostbloklanden namen wel deel en die waren ook goed – mogelijk omdat er toen nog minder op doping werd gecontroleerd.’ Overigens heeft Vervoort zijn twijfels of het boycotten van een sportevenement gerechtvaardigd is. ‘Onder sporters zelf bestaat geen oorlog. Door een boycot bedrijf je politiek over de ruggen van de sporters. Die hebben er wel vier jaar voor getraind! Bovendien is het ook wat hypocriet: Japan heeft de Spelen geboycot, maar producten van Sony en andere Japanse bedrijven waren wel overal te vinden.’

Ronald Vervoort weet nog dat het bijzonder was om in Moskou te zijn – het was tenslotte nog de tijd van de Koude Oorlog. ‘Als Olympia-deelnemer mocht je ook bij alle andere wedstrijden kijken, maar er was overal gigantisch veel controle. Op een dag ging ik op het Rode Plein zitten – wist ik veel dat dat niet mocht. Er kwam steeds meer politie bij, maar ze wisten niet zo goed wat ze ermee aan moesten. Ik ben toen tussen hun benen door weggekropen.’

Na de Spelen stopte Ronald Vervoort met roeien om zijn coschappen te kunnen lopen, al heeft hij nog wel een tijdje als coach gefungeerd. Bij het solliciteren voor een baan heeft hij profijt gehad van zijn roeicarrière: door zijn bekendheid kwam het gesprek snel op het roeien en kon hij overal wel aan de slag. Hij koos voor huisartsgeneeskunde, maar vanwege zijn belangstelling voor het bewegingsapparaat verdiepte hij zich ook in sportgeneeskunde. Inmiddels heeft hij in Vlaardingen een medisch centrum opgericht dat gespecialiseerd is in het houdings- en bewegingsapparaat. ‘Wij werken multidisciplinair en doordat alle specialisten onder één dak zitten, zijn de lijnen kort. Voor zover ik weet zijn wij het enige behandelcentrum op dit gebied.’

overzicht arts en olympiër