Regenjas en gleufhoed

Het is zondagmorgen en een miezerige herfstochtend. Het bordje voor het raam laat weten dat ik dienst heb. Halverwege de ochtend staat er een man voor mijn deur met een natte, lange regenjas en een slappe gleufhoed. Hij spreekt gebrekkig Nederlands en ik meen een Oost-Europees accent te bespeuren. Ik kan bevestigend antwoorden op zijn fluisterende vraag of ik de dokter ben en ik ga hem voor naar de spreekkamer.

We gaan elk aan de voorgeschreven kant van het bureau zitten. Hij zet zijn hoed af en kijkt me doordringend aan. Zonder dat er wat gezegd is pakt hij uit de zak van zijn regenjas een vervaarlijk uitziende revolver en legt die tussen ons in op het bureau.

Er is verder niemand in het pand en mijn hart gaat als een razende te keer. Ik herinner mij spookverhalen over gedwongen voorschrijven van drugs en wat erger is: verhalen over wraakacties van benadeelde patiënten. Ik vraag met trillende stem wat ik voor hem doen kan. ‘Het is op’, zegt hij en schuift een medicijndoosje naar mij toe waar volgens het opschrift metoprolol in heeft gezeten. Het is een doosje dat volgens het etiket in een Nederlandse stad hier ver vandaan is afgeleverd.

‘Is het voor uzelf?’, vraag ik timide. Hij zegt niets en pakt een paspoort van een ver en vreemd land met cyrillisch schrift uit zijn jas en met enige fantasie herken ik op de foto de man tegenover me. Ik schrijf een recept voor 15 tabletten uit, vertel hem welke apotheek open is en wacht af wat er nu gaat komen.

Hij zet zijn hoed weer op, steekt zijn revolver in zijn zak, schudt mij de hand en loopt achteruit de spreekkamer uit. De voordeur hoor ik dichtslaan en een auto voor de deur rijdt weg.

Jaap Brienen, huisarts

Alle lezersbijdragen Forensische geneeskunde