Professionele distantie
1 reactieIk zit in de auto, van het werk terug naar huis. Het was vandaag een hoop ellende op het werk.
De man met concentratieproblemen, hoofdpijn en duizeligheid vraagt zich af of hij hersenschade opgelopen heeft tijdens mishandelingen vier weken geleden. Na het neurologische onderzoek kan ik hem geruststellen wat deze vraag betreft. Echter dan komen zijn tranen.
De vrouw die meermalen verkracht is in het afgelopen jaar blijkt geen soa te hebben, ook is zij niet zwanger.
Een andere vrouw, die vertelt dat zij als prostituee moest werken toen zij nog maar een kind was, vraagt of ze toch iets kan krijgen om te slapen. Zij moet binnenkort terug naar haar thuisland.
De man die tijdens zijn boottocht over de Middellandse Zee vrienden heeft zien verdrinken heeft het moeilijk, hij wil graag verwezen worden naar een psycholoog. Er wordt mij gevraagd of we toch een ecg moeten laten maken bij de patiënt die hierom blijft vragen. Mijn collega heeft hem al uitvoerig onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat de pijn op de borst myogeen van aard is, ontstaan na een schotwond door de ribbenkast. Het ecg zal hem niet helpen.
Ik laat geen tranen tijdens het spreekuur, ik luister, huiver en ga aan het werk. Is dit nu de professionele distantie? Wanneer heb ik me dit nu eigenlijk aangeleerd, vraag ik me af? Want is het niet om te huilen? De radio in mijn auto staat hard, na een uur kom ik thuis en begin ik aan mijn vrije avond met de familie. Binnenkort is er vast wel weer een tv-programma of iets dergelijks waarbij mij de tranen de vrije loop krijgen. Ze worden afgedroogd en met goede moed kan ik weer aan het werk.
Yvonne
, arts
Prachtig beschreven en eigenlijk zeer herkenbaar. Het gevoel afgestompt te zijn, terwijl je weet dat 'meehuilen' ook niet echt helpt bij het behandelen van je patiënten.