Postpartumbevindingen

Nog nooit had ik politie in mijn spreekkamer ontvangen. Tenminste, niet in vol ornaat en drie man sterk. Al tijdens het huisbezoek waarover ze me kwamen bevragen, vier weken eerder, had ik een onheilspellend gevoel gehad. Het gevoel dat er een puzzelstukje ontbrak. Het stukje dat de vrouw in kwestie me niet wilde geven.

Ik nam waar voor haar huisarts en ze liet me komen vanwege hoge koorts en heftige onderbuikpijn. De pols was versneld, de bloeddruk laag en bij het buikonderzoek viel behalve de pijnlijkheid ook de slappe buikwand op. De baarmoeder voelde ik drie vingers onder de navel. Postpartumbevindingen.

Stellig werd echter mijn vraag met ‘nee’ beantwoord: nog nooit was ze zwanger geweest, laat staan dat ze ooit was bevallen. Toch meende ik het echt anders te voelen. Onder de verdenking van pelvic inflammatory disease schreef ik haar antibiotica voor en adviseerde ik haar de volgende dag de eigen huisarts te bezoeken.

Van de politie hoorde ik dat ze dat nooit had gedaan. Een babylijkje was gevonden naast een vuilnisbelt, honderdvijftig kilometer verderop. Hoe de politie het lijkje aan deze patiënte had kunnen koppelen, is me nooit verteld. En ik weet ook nog altijd niet of ik vier weken daarvoor daadwerkelijk met een moordenares van doen had.

Jur de Wester (pseudoniem), huisarts

• Meer lezersbijdragen Misdaad in (uw) praktijk