Pat
1 reactieOp de MC-site reageerde Emile Keuter op 21 oktober in zijn column op een artikel uit het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde (NTvG), over een patiënt die werd behandeld door een chiropractor.
De Nederlandse Vereniging voor Manuele Therapie (NVMT) benadrukt dat manuele therapie een andere behandelwijze is dan chiropraxie. Manuele therapie valt namelijk onder reguliere zorg en chiropraxie onder de alternatieve geneeswijzen. Chiropraxie is in zoverre verwant aan manuele therapie, dat beide mobilisaties en manipulaties kunnen toepassen op de cervicale wervelkolom. Manuele therapie is evidence-based en heeft inmiddels een sterk bewijs voor effectiviteit opgebouwd, ook bij nekklachten.
Een van de belangrijkste aspecten van reguliere zorg is het samenwerken met andere reguliere disciplines. In de casus in het NTvG verwacht de beroepsgroep dat er overleg tussen verwijzer en behandelaar heeft plaatsgevonden. De NVMT onderschrijft dan ook volledig de reactie van Emile Keuter en als bestuur ondersteunen wij zijn positieve houding om meer samenwerking te zoeken.
Huub Vossen, bestuurslid NVMT, Amersfoort
- Meer brieven
C.N.M. Renckens
vrouwenarts, HOORN NH
Met enige vertraging grijpt NVMT bestuurslid Vossen een column van Keuter aan om reclame te maken voor zijn ‘manuele therapie’, die wel heel anders zou zijn dan chiropractie. Een medicus die zich positief uitlaat over zijn geneeswijze, dat is immers ...een zeldzaamheid waaruit zoveel mogelijk boter moet worden gebraden. Waarin de gewone manuele therapie zou verschillen van chiropractie, dat lezen wij niet of het zou de bereidheid tot samenwerken met reguliere artsen moeten zijn. Over de verschillen c.q. overeenkomsten met de concullega’s van de orthomanuele geneeskunde, de osteopathie, de craniosacraaltherapie en de Macedonische methode, daarover zwijgt Vossen. In werkelijkheid behoren de manuele therapie, de chiropractie en die andere magische behandelwijzen nog altijd tot het domein van de kwakzalverij, want het door Vossen geclaimde ‘sterk bewijs voor werkzaamheid’ ben ik in de literatuur nog niet tegengekomen. De risico’s en complicaties van al die op een al te mechanistische opvatting van rug- en nekklachten – om over verder gaande claims inzake hoofdpijn, huilbaby’s, oorontstekingen, autisme etc. maar te zwijgen - berustende ‘therapieën’ zijn daarentegen uit de literatuur maar al te goed bekend. Dat de zorgverzekeraar betaalt terwijl de toegang tot die behandelingen drempelvrij is, een verwijzing door een arts is immers niet nodig, dat is een ernstige misstand, mede verantwoordelijk voor de gestage uitbreiding van dit soort behandel-aanbod. Hier zijn dus nog flinke bezuinigingen mogelijk zonder enig nadeel voor de volksgezondheid.