Oudjes en parkeren

De ouwe man zat in zijn leunstoel voor de televisie, een halfgeleegd borrelglaasje op het bijzettafeltje aan zijn rechterhand. Ter plekke en in vrede de laatste adem uitgeblazen, zou je zeggen. Een weduwnaar die zich op deze vredige manier bij zijn allang overleden eega had gevoegd.

Maar zijn hand en kleding waren bloederig bevlekt, en ook zijn gezicht had enkele vegen mee gekregen. Op diverse plaatsen in zijn huis zaten bloedsporen. Zijn auto stond dwars over de weg voor zijn huis, de voorwielen tegen de stoeprand gestuiterd, beide deuren wijd open.

De gemeentelijk lijkschouwer en de technische recherche hadden mij al snel niet meer nodig, ik kon gerust weer naar mijn praktijk. Toen ik een uurtje later belde met de vraag of ze al iets wisten, was het antwoord ja: het was toch gewoon een natuurlijke dood: ‘Hartpatiënt hè’. En dat bloed dan? Hij had zich bij het openen van een nieuwe fles jonge klare gesneden aan het dopje en klaarblijkelijk een doekje gezocht in huis of zo. Hij had immers ook antistolling. En de auto? Tja, oudjes en parkeren…

De uitvaart vond plaats, het huis werd opgeruimd en in de verkoop gezet. Zijn dochter had weliswaar nog vragen, maar pakte desondanks de draad weer op. Korte tijd later werden er echter bedragen afgeschreven van vaders nog niet geblokkeerde bankrekening, waarvan de pas zoek bleek.

Een wat warrige en verlopen buurtgenoot, die kort na ’s mans overlijden vertrokken was, werd elders in het land opgespoord, gearresteerd en uiteindelijk veroordeeld. Circumstantial evidence: hij had het pasje in zijn broekzak. Ook legde hij een soort halve bekentenis af. Hij was in het huis geweest, maar wat er precies was gebeurd kon hij zich niet meer herinneren. Een gerechtelijke
sectie in tweede instantie zat er niet meer in: de man was gecremeerd. Het was immers een ‘natuurlijke dood’ geweest…

Frank Timmermans, huisarts

Lezersbijdragen Misdaad in (uw) praktijk