Opleiding met mate

Nadat vele andere specialismen in huis ons zijn voorgegaan, hebben wij nu ook de stoute schoenen aangetrokken: we willen een opleiding radiologie beginnen. In combinatie met een academisch ziekenhuis (heet nu Universitair Medisch Centrum) natuurlijk, dat wel.

De weg naar het beoogde eindresultaat is lang en louterend. Onze wetenschappelijke vereniging heeft er een uitgebreid stappenplan voor ontwikkeld. En uiteindelijk volgt dan de langverwachte visitatie. Voldoet de afdeling aan alle eisen? Is de apparatuur up-to-date? Is de afdelings-bibliotheek op orde? Hebben de aanstaande assistent-geneeskundigen in opleiding overal toegang tot het world wide web? Kunnen zij beschikken over een rustige werkruimte waar zij zich kunnen terugtrekken om hun kennis te verdiepen en wetenschappelijke arbeid te verrichten? Ik kan me niet herinneren dat er indertijd om mijn tere assistentenziel evenveel bekommernis was.

Uiteraard ook gesprekken met de Raad van Bestuur van het ziekenhuis en met het stafbestuur, waarin de temperatuur van het opleidingsklimaat in huis word gemeten.

Prangende vragen, ook over óns functioneren. Hebben de opleidende radiologen zelf eigenlijk wel voldoende bij- en nascholing genoten? En enig blijk gegeven van wetenschappelijke belangstelling in de vorm van onderzoek en artikelen of presentaties?

Ook de productie wordt onder de loep genomen. Vinden er per radioloog en op te leiden assistent-geneeskundige niet te veel onderzoeken plaats? Te veel? Zo’n vraag na ommekomst van het werktijdenbesluit, waarbij zo ongeveer alle andere wetenschappelijke verenigingen zich druk maken over de vraag of de medisch specialisten in spe wel voldoende pathologie zullen zien en voldoende ervaring zullen opdoen?

Maakt u zich geen zorgen: we zullen braaf aan alle eisen voldoen. Maar een anachronisme in de opleidingseisen blijft het.

Floris Sanders, de specialist