Opleiden

Voorzitterscolumn

Mijn dochter doorloopt haar coschappen. Met wisselend enthousiasme zijn inmiddels interne geneeskunde, chirurgie, kindergeneeskunde, psychiatrie, neurologie en gynaecologie afgerond. Een onduidelijk beeld van het vervolgtraject na het artsexamen brengt haar bij periodes tot grote onzekerheid. Wél weet ze inmiddels dat ze veel wil kunnen ‘doen’: het ‘alleen maar’ praten met patiënten is voor haar een afschrikwekkend vooruitzicht. Dat is op zich niets nieuws: om dezelfde reden heeft zij diverse andere opleidingen overwogen, alvorens ze besloot tot de studie geneeskunde. Haar interesse in de medische wetenschap werd danig getemperd door mijn sociaalgeneeskundige verhalen.
De sociale geneeskunde profiteert vaak van artsen die al enige ervaring hebben opgedaan in de patiëntenzorg en interesse krijgen in meer maatschappelijk georiënteerde zorgproblematiek. Dat betekent echter niet dat een ervaren dokter dit werk zomaar kan doen. De rol die de sociaal geneeskundige vervult op het snijvlak van maatschappij, politiek, financiering en beleid enerzijds en gezondheidszorg anderzijds vraagt om een heroriëntatie op de eigen rol en positie, en noodzaakt tot nieuwe competenties.
In dit nummer van Medisch Contact vindt u een bloemlezing van forensische casuïstiek vanuit de praktijk. De forensische geneeskunde is historisch gezien het eerste werkveld waarin de arts acteert binnen de verantwoordelijkheid van de overheid. In de naam wordt dit zichtbaar door de terugverwijzing naar het Forum Romanum: hét centrum van politieke en publieke verantwoording en, zoals bekend, een uitermate delicaat werkterrein.

De instroom van 
jonge, enthousiaste collega’s
is sterk gedaald

Politiek en publiek hechten in toenemende mate belang aan het afleggen van verantwoording over kwaliteit in de gezondheidszorg. Het wekt daarom verbazing dat aan de vakbekwaamheid van artsen in een aantal sectoren van de publieke gezondheidszorg door dezelfde politiek tot nu toe geen minimale eisen gesteld worden. Evenmin is de noodzaak van voldoende opleiding in een aantal profielen en in de tweede fase Maatschappij & Gezondheid wettelijk geborgd. De problemen met de financiering van de opleiding zijn inmiddels zodanig dat de instroom van jonge enthousiaste collega’s tot een onverantwoord minimum is gedaald. In de forensische geneeskunde geldt dat ook. Hoe ongewenst ook: het Forensisch Medisch Genootschap ziet zich nu genoodzaakt voor minimale kwaliteitsborging een eigen beroepsregister te onderhouden, waarvoor minder complete sociaalgeneeskundige opleidingseisen gelden dan voor de KNMG-profielregisters.
Het kabinetsstandpunt geformuleerd bij de ‘Arbeidsmarktbrief’van onze minister (d.d. 4 maart 2011) geeft hoop. Hierin staat dat het opleidingsfonds ook de medische vervolgopleidingen zal gaan financieren die nu tussen wal en schip vallen. Het is hard nodig dat er vaart wordt gemaakt met de implementatie hiervan. Alleen dan kunnen onze opleidingen behouden blijven en zal mijn dochter straks, als zij genoeg ‘gedaan’ heeft en ook wat ouder en wijzer is, serieus gaan overwegen of zij de overstap zal maken naar het immer boeiende werkterrein van de publieke gezondheidszorg.

Cisca Koning, voorzitter KAMG