Opgeknipte patiënt

Een zorgelijk beeld op

pagina 1907

. Voor mij althans. De illustratie van een patiënt die vanwege kwalen in diverse lichaamsdelen maar liefst tien ziekenhuizen moet bezoeken. Omdat ziekenhuizen en de medisch specialisten die er werken voor een bepaalde zorg hebben gekozen met als adagium: een duidelijke portfolio die past bij het ziekenhuis, de medische staf én de patiënten.

Het voordeel voor patiënten ontgaat mij volkomen. Toch pleiten veel beleidsmakers en ondernemende zorgaanbieders ervoor. Het is echter ouderwetse aanbodgestuurde zorg in plaats van vraaggestuurde. ‘U kunt bij ons alleen terecht voor zorg X. Dat vinden wij namelijk leuk en het is lucratief. Voor medische behandeling Y moeten wij u naar elders verwijzen. Ja, dat is de concurrent, maar daarmee hebben we heel goede afspraken gemaakt’.

Ondertussen sjokt een groeiend leger patiënten met multimorbiditeit van dokter naar dokter. Van keten naar keten. Van afspraak naar afspraak. Ik ken patiënten die zich elke week steeds op een andere locatie moeten melden voor onderzoek, bloedprikken, dokters- bezoek et cetera. Vaak dubbel en dus overbodig. Uit en thuis goed voor vele verloren uren.

Ze kunnen die dag eigenlijk niets anders meer doen. Over quality of life gesproken. Dat moet toch anders kunnen? Dan moeten we echter eerst van die idiote beleidsmatige gedachte af dat de pathologie van een mens in één kolom of keten zou zijn te persen. Dat leek een aantal jaren geleden een logistiek aantrekkelijke gedachte, maar is allang achterhaald door de feiten. Geen mens heeft alleen maar diabetes, hartfalen of astma/COPD.

Huisartsen en verpleeghuisartsen – tegenwoordig ‘specialisten ouderengeneeskunde’ als Klink akkoord gaat (zie blz. 1927) – weten dat allang. Niet de afzonderlijke aandoening maar de totale mens moet centraal staan. Dat is niet een fraai spiritueel gezegde, maar keiharde realiteit waarop logistiek kan en moet worden ingespeeld. Probeer de patiënt met zo min mogelijk tijdsbeslag door het systeem te loodsen.

Schrap overbodige controles, dubbel (laboratorium-)onderzoek en laat zorgketens niet naast elkaar, maar door elkaar heen functioneren. Concentreren in plaats van divergeren moet het devies zijn. Minder specialisten, meer generalisten. Een functionerend elektronisch patiëntendossier zou daarbij handig zijn, helaas niet zoals het nu wordt aangevlogen. ‘De patiënt centraal’ klinkt mooi, maar dekt de lading steeds minder.

Ben V.M. CRul