Opgebrand

Vol bewondering las ik vorige week in Arts in Spe de ervaringsverhalen van coassistenten die vertelden over hun burn-outverschijnselen. Moedig dat ze hun verhaal vertelden, maar helaas voelden zij zich nog niet veilig genoeg om dit onder hun eigen naam te doen. Het taboe op toegeven dat je hulp nodig hebt, blijkt nog te groot.

Ik kan me voorstellen dat veel coassistenten zich herkennen in hun verhalen. Het gevoel álles te moeten kunnen, het continu wennen aan een nieuwe omgeving met andere verwachtingen, de stress van alle beoordelingen. Iedereen heeft wel eens het gevoel dat het allemaal te veel is. Iedere co lijkt maar door te gaan en niet te willen toegeven dat het af en toe heel zwaar is. Maar wanneer komt het keerpunt? Het moment dat je slechter gaat functioneren, of misschien zelfs uitvalt?

Ik geloof dat het vooral gaat voortdurend het gevoel te hebben tekort te schieten, ondanks een enorme inzet en het gevoel hier geen controle over te hebben. Net zo belangrijk is het gevoel van falen dat veel studenten hebben als ze toegeven dat ze vastlopen. Het idee dat je alles zelf moet oplossen lijkt allesoverheersend te zijn.

Ik heb ook eens het gevoel gehad er doorheen te zitten. Na vier intensieve weken op de ene afdeling, hup weer door naar de volgende. Een nieuwe plek met onbekende gezichten, weer totaal andere ziektebeelden en een ander verwachtingspatroon. De weken vlogen voorbij, terwijl ik alles uit elk coschap probeerde te halen. Gelukkig heb ik altijd veel gehad aan de momenten met vrienden waar ik even mijn hart kon luchten, of de coachgesprekken waar we echt even stilstonden bij mijn functioneren. Door met anderen te relativeren bleef het plezier in mijn coschappen voorop staan. Als ik alle ervaringsverhalen lees, lijkt de oplossing meestal te liggen bij persoonlijke gesprekken en af en toe aandacht voor rust en reflectie op wat voor jou belangrijk is. Iedereen gaat anders om met wat er allemaal op ons af komt in het ziekenhuis, maar dat betekent niet dat je er alleen voor staat.

Wat zou het goed zijn als we allemaal meer aandacht voor elkaar hebben. In een open en veilige sfeer presteert iedereen beter. Voor artsen liggen hier nog mogelijkheden voor verbetering. Elkaar opvangen bij heftige gebeurtenissen, aanspreken als er iets beter had gekund en ondersteunen bij moeilijke momenten op de werkvloer. Het klinkt simpel, maar toch is het nog niet vanzelfsprekend. Altijd gericht op de beste zorg voor patiënten, maar onszelf daarin verliezend.

Ons werk zal zwaar blijven en veel van ons blijven vragen, zowel fysiek als mentaal. Dat is deels ook de aantrekkingskracht van ons vak. Het is belangrijk te blijven beseffen dat we het elkaar een stuk makkelijker kunnen maken. Door openheid, ons kwetsbaar op te stellen en wederzijdse steun.

Claudia van Woerkom, voorzitter De Geneeskundestudent