Opereren niet altijd nodig bij meniscusscheur

Patiënten met een gescheurde meniscus zijn er niet slechter aan toe als zij fysiotherapie krijgen in plaats van een operatie. Dat blijkt uit een gerandomiseerde, Nederlandse multicentertrial van Victor van de Graaf e.a. De resultaten zijn te lezen in JAMA.

De onderzoekers includeerden 321 volwassenen (45-70 jaar) met een niet-obstructieve meniscusscheur. Er mocht geen sprake zijn van ernstige artrose, instabiliteit van de knie of een BMI van boven de 35. De helft onderging een artroscopische partiële meniscectomie, de andere helft kreeg in twee maanden tijd zestien behandelingen bij de fysiotherapeut. De uitkomstmaat was in hoeverre de patiënt vond dat de kniefunctie was verbeterd, aan de hand van een bepaalde vragenlijst (met een score van 0-100, waarbij 100 het beste was). De deelnemers vulden deze na drie, zes, twaalf en vierentwintig maanden in.

Bij de intention-to-treat-analyse bleek dat de fysiotherapiegroep tijdens deze twee jaar overall statistisch significant non-inferieur scoorde in vergelijking met de operatiegroep. Oftewel: ze waren er ongeveer allebei net zoveel op vooruitgegaan. Dit gold ook voor de metingen na drie en zes maanden. Bij de een- en tweejaarsmetingen was er geen sprake van (statistische) non-inferioriteit. Dat wil overigens niet zeggen dat op dat moment de operatiegroep statistisch beter scoorde; er kan alleen geen uitsluitsel worden gegeven. Overigens onderging 29 procent van de fysiotherapiegroep in die twee jaar alsnog een operatie, van wie driekwart binnen zes maanden. Een as-treated-analyse leverde min of meer hetzelfde beeld op: overall was fysiotherapie non-inferieur.

Al met al zou je kunnen zeggen dat fysiotherapie voor het gros van de mensen met een meniscusscheur – gelet op de bovengenoemde exclusiecriteria – net zo goed is als operatief ingrijpen. De groep die met fysiotherapie op dit moment niet uitkomt – en dus alsnog een operatie ondergaat – zal verder worden onderzocht, om behandeling voor deze groep te kunnen verbeteren.

JAMA, 2018. Doi: 10.1001/jama.2018.13308