Onzekerheid?

De belangrijkste emotie tijdens mijn co-schappen was er een van vervreemding. Ik had vaak het gevoel in een aflevering van ‘Startrek’ te zijn beland. Vooral tijdens multidisciplinaire overleggen waarbij de groepjes specialisten langzaam de zaal binnendruppelden. De lange witte jassen, het TL-licht en ongetwijfeld de vermoeidheid droegen daaraan bij.
Zoveel mensen ontmoeten en zoveel verschillende verhalen op één dag, is te veel voor een gevoelig mens als ik. Toen ik besloot om niet ná mijn artsexamen nóg een jaar in de kliniek te werken als arts-assistent chirurgie of interne, voelde ik een enorme opluchting. Wel besloot ik nog een laatste extra keuze co-schap oncologie te doen. Dit co-schap werd afgesloten met een evaluatiegesprek. Deze keer moest ik er niet zelf om zeuren. De internist, een oncoloog in opleiding, zei diverse malen dat hij mij nog even wilde spreken voor ik weg zou zijn. Ik was benieuwd en een beetje nerveus. Het werd een leuk eindgesprek. Hij wilde heel graag horen waarom ik niet in de kliniek wilde blijven werken. Ook hij was tevreden met het resultaat. ‘Ik wilde zeker weten dat je niet stopt omdat je denkt dat je geen goede dokter zult worden. Ik weet namelijk zeker dat je dat wel zult zijn.’ En daarop ben ik natuurlijk nog steeds trots.

dr. Martine van Eijk, arts
DGV, Nederlands instituut voor verantwoord medicijngebruik, Utrecht

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"