Noodverband is niet genoeg

Ellen Verheul en Johan van Rixtel beschrijven in de rubriek Over de grens het personeels- en artsentekort in Zambia (MC 31-32/2009: 1354). Het artikel sprak ons aan omdat we zelf van 1974 tot 2008 met een tiental Nederlandse artsen hebben gewerkt in Minga, in het Petauke district. We blijven bij het ziekenhuis betrokken via de Stichting Friends of Minga Hospital.

We hebben gezien hoe na 2005 inderdaad via ‘een noodverband’ nog een laatste Nederlandse arts daar heeft gewerkt en nu is via VSO een arts uit Engeland met een kort contract en zonder tropenopleiding daar werkzaam. In een gebied met 150.000 inwoners werkt nu één arts. De meeste operaties worden gedaan door een Tanzaniaanse Assistent Medical Officer. Nota bene uit een land waar zelf ook grote tekorten bestaan.

We blijven de situatie als schrijnend ervaren. Het retention scheme waar Verheul en Van Rixtel over schrijven werkt een beetje maar niet voor de kleine plattelandsziekenhuizen, zelfs niet voor Zambiaanse artsen die worden gelokt met een auto, een groot huis, internet en studiefaciliteiten voor de kinderen. Zolang de welvaart in andere landen beduidend hoger ligt dan in Zambia, zullen artsen daarheen gaan. En zolang buitenlandse donoren willen scoren met AIDS-fondsen voor artsen met een kantoorbaan in de hoofdstad, zullen er altijd onvoldoende artsen voor de rurale gebieden blijven.

Daar komt na 2011 nog een aangekondigde bezuiniging bij op de uitvoering van met name public health-projecten. Cordaid, ICCO of wie dan ook zou samenwerking moeten zoeken met kleine particuliere initiatieven en deze adopteren, en als een soort frontoffice gaan financieren om zodoende medische zorg direct en dichtbij de mensen te brengen.

Amersfoort, augustus 2009
Jan Vosters, secretaris van de Stichting Friends of Minga Hospital