Nog steeds vragen bij afslankmedicijn lorcaserine

Het afslankmedicijn lorcaserine heeft een bescheiden effect op gewichtsverlies. De resultaten van placebogecontroleerd onderzoek van E.A. Bohula e.a. laten nog wel vragen bestaan over de veiligheid op lange termijn. Dat valt te lezen in The New England Journal of Medicine.

Lorcaserine is een selectieve agonist van de serotonine-2C-(5-HT2C-)receptor. Via remming van de eetlust kan het middel bijdragen aan gewichtsverlies bij overgewicht of obesitas. In het verleden waren er ook serotonineagonisten op de markt die konden helpen bij gewichtsverlies, maar vanwege ernstige bijwerkingen, zoals pulmonale hypertensie en hartklepproblemen, zijn deze van de markt gehaald. Deze bijwerkingen zouden te maken hebben met remming van de 5-HT2B-receptor. Gezien de geschiedenis van andere afslankpillen – zoals rimonabant dat wegens psychiatrische bijwerkingen uit de handel is genomen – hebben Bohula e.a. de veiligheid van lorcaserine onder de loep genomen. De focus lag daarbij op cardiovasculaire complicaties.

Daarvoor voerden zij een placebogecontroleerd onderzoek uit bij 12 duizend mensen met een BMI hoger dan 25 en een cardiovasculaire voorgeschiedenis of meerdere risicofactoren. Na een jaar was de lorcaserinegroep gemiddeld 4,2 kilo afgevallen, tegenover 1,4 kilo in de placebogroep. Er ontstonden minder type-2-diabetesgevallen in de onderzoeksgroep (8,5 versus 10,3%). Het middel leidde twee keer zo vaak tot stoppen door bijwerkingen als hoofdpijn, vermoeidheid en misselijkheid. In gemiddeld 3,3 jaar follow-up was geen  significant verschil tussen primaire uitkomstmaten (optelsom van aantallen overlijdens door cardiovasculaire oorzaak, hartinfarcten en CVA’s en nog een optelsom van andere grote cardiovasculaire events). Er was ook geen significant verschil in het aantal mensen dat suïcidale gedachtes had (0,4 in de lorcaserinegroep versus 0,2%, p=0,08). In een echocardiografische substudie bij 3270 mensen trad na één jaar bij 1,8 procent van de lorcaserinegroep een nieuwe klepafwijking of een verergering van een bestaande op, tegenover 1,3 procent in de controlegroep. Dit was statistisch niet significant, en het ging om subklinische afwijkingen. Hetzelfde ging op voor pulmonale hypertensie: na één jaar was dit ontstaan of verergerd bij 1,6 versus 1,0 procent, maar statistisch was dat verschil niet significant.

In een commentaar stellen Julie Ingelfinger en Clifford Rosen vast dat dit middel vooralsnog niet hét  wondermiddel tegen obesitas is, en dat langeretermijngegevens nodig zijn om te stellen dat het middel veilig is.

N Engl J Med, 2018. Doi: 10.1056/NEJMoa1808721 en NEJMe1810855