Nachtdienst

In het holst van de nacht consulteerde mij een jongeman op onze Haagse doktersnachtdienstpost. Behalve dat ik - vanwege zijn kleding en uitspraak - meende met een man van goede komaf van doen te hebben, vermoedde ik ook meteen al dat er een steekje aan hem los zat. Dat bleek ook zo te zijn, want tijdens een van zijn omstandige redeneringen haalde hij een doosje Zyprexa (antipsychoticum) uit zijn jaszak tevoorschijn.

Hij kwam voor hartkloppingen en huiduitslag. Bij het onderzoek vond ik een veel te snelle hartslag en een gegeneraliseerd exantheem. Ik kon niet zo gauw een diagnose stellen - zou hij drugs hebben gebruikt? - en drong er bij hem op aan dat hij na het weekend zijn eigen huisarts zou raadplegen. Om daar zeker van te zijn, vroeg ik hem of ik zijn metgezel erbij mocht roepen die ik in de wachtkamer had zien zitten. Dat bleek zijn moeder te zijn.

Aan mijn bureau raakten die twee onmiddellijk verzeild in een woordenwisseling. ‘Ma, nou moet je niet meteen beginnen de zaak te verdraaien’, zei de zoon. En moeder deed er verder wijselijk het zwijgen toe.

Toen ze waren vertrokken, raakte ik in gepeins verzonken. Die jongeman had mijn zoon kunnen zijn. Die is ook 24 jaar. Hij is net afgestudeerd en heeft de papieren voor een glanzende carrière, terwijl deze man een leven als defectschizofreen of medicamenteus getemd psychoot tegemoetgaat. Die metgezel had ík kunnen zijn. Wat voor een invloed zou die ziekte op dat gezin hebben? Wat een geluk dat zoiets mij tot nu toe bespaard was gebleven ...

Plotseling hoorde ik buiten vogels fluiten. Was ik in slaap gevallen?