Misverstanden rond euthanasie (3)

Graag wil ik J.A. de Wit (MC 42/2009: 1737) bedanken voor het benoemen van de invloed van het eigen normatieve kader van de arts bij het besluit om wel of niet mee te gaan in een euthanasieverzoek. Gelukkig is een arts in Nederland vrij om óók op basis van deze normatieve overwegingen te kiezen.

Wel denk ik dat zijn aanname dat het ‘in het algemeen om een op het christendom gebaseerde mening’ gaat, geen recht doet aan de normen van niet-religieuze artsen en die van artsen met een andere religieuze achtergrond. Ik heb tijdens mijn huisartsopleiding meerdere niet-religieuze collega’s horen twijfelen of ze bereid zouden zijn tot euthanasie.

Verder vindt hij dat naastenliefde, als belangrijk gebod in het christendom, zou moeten prevaleren boven het gebod ‘gij zult niet doden’. De aanname die hij hier maakt, is dat de arts die een euthanasieverzoek honoreert, meer naastenliefde toont dan de arts die daarvan afziet.

Dat is nog maar de vraag. Als huisarts in opleiding werkte ik drie maanden in een hospitium. Daar zag ik een arts die zich tot het uiterste inspande om het zijn patiënt zo comfortabel mogelijk te maken door het maximaal benutten van zijn palliatieve mogelijkheden. Daarbij was hij niet alleen als medicus, maar ook als medemens betrokken.

Ik heb de indruk dat we in Nederland zijn begonnen met euthanasie voordat we echt goed zijn geworden in palliatieve zorg (zie het uitstekende boek Palliatieve Zorg: Richtlijnen voor de praktijk, VIKC). Dit had andersom gemoeten. Misschien kunnen we onze patiënten weer het vertrouwen geven dat sterven geen bovenmenselijke opgave is.

Amsterdam, oktober 2009
P.B.G. Spronk, huisarts