Mijn dieptepunt

Het oranje zand kleeft aan mijn onderbenen terwijl ik in de schaduw tracht te blijven om de verzengende hitte te ontlopen. Men spreekt ‘ewe’ en geen woord Frans. Hoe kan ik toch in contact komen met de mensen hier? Ik probeer met heldenmoed mijn kersverse stethoscoop uit op een drie maanden oude zuigeling die comateus en met hoge koorts wordt binnengebracht en ter plaatse overlijdt.

Een snel opzwellende man met toenemend uitpuilende ogen bij wie ik een vierde harttoon ontdek en een bloeddruk die ik in Nederland later nooit meer zal meten; wat te doen? Ik zie een jong kind van 12 die het uitgilt omdat het een curettage ondergaat zonder enige verdoving. Het kan eigenlijk niet veel gekker, of toch?

In de verste verte was er niemand met wie ik van gedachten kan wisselen in een taal en cultuur die ik kon verstaan. Bizar.

Ik was de enige blanke in de wijde omtrek. In een tijd dat internet nog niet op een mobiele telefoon was te raadplegen, de iPad nog niet bestond en de post en de telefoonverbinding het ongeveer dagelijks lieten afweten. De rest van mijn leven zou ik dit dieptepunt nooit meer benaderen, beloofde ik mezelf. Met groot respect voor collega’s werkzaam in de tropen heb ik besloten in Nederland te blijven en mezelf hier nuttig te maken.

Mijn wilde haren ben ik kwijt.

Compassie, medeleven en verbondenheid ervaren is een groot goed weet ik na vele jaren. En is het eigenlijk niet zo dat ieder mens die deze kwaliteiten niet in zich meedraagt zich net zo eenzaam moet voelen?

M. van den Berg