Met een zorghart in de gemeenteraad

Als raadslid hoopt ze mee te bouwen aan een aantrekkelijke stad met goede voorzieningen. ‘Zodat de mensen die naar Lelystad komen, hier ook echt willen wonen en niet alleen vanwege de lagere huizenprijzen. Als mijn kinderen hun eigen leven starten, moeten ze trots zijn dat ze uit Lelystad komen.’

Haar affiniteit met het PvdA-gedachtegoed kreeg ze als kind van PvdA-ouders mee. ‘Ik heb altijd in een rood huis gewoond.’ Het raadslidmaatschap ziet ze als een manier ‘om de doelen in je leven vorm te geven, anders dan via werk.’ ‘Mensen zijn heden ten dage erg gefocust op zichzelf. Samen kom je verder. Ik wil iedereen in de mogelijkheid stellen het beste van zijn leven te maken.’

‘Op gemeenteraadsniveau spelen vraagstukken waarbij mijn arts-zijn van toegevoegde waarde kan zijn, zoals ouderenzorg, jeugdzorg en het inrichten van de zorg voor de toekomst. Sommige gemeentes, waaronder Lelystad, kunnen meer uit de GGD halen om preventief iets te doen voor de gezondheid van hun bevolking. Denk bijvoorbeeld aan de seksuele gezondheid van jongeren.’

‘Lelystad heeft een heel gemengde populatie, heeft ook wijken met een lage SES-score (sociaaleconomische status, red.) waar mensen een extra steuntje in de rug nodig hebben. Jeugdzorg is het grootste probleem. Jongeren die door corona in een sociaal isolement zijn geraakt, moeten we ondersteunen in hun ontwikkeling.’

‘Als raadslid ben je meer met de lange termijn bezig’

‘Je kunt je kritisch denk­vermogen als arts ook op andere onderwerpen inzetten, zoals de aansluiting van het ov of de indeling van de stad. Als groeigemeente moet je er ook op letten of er genoeg huisartsen bij komen. Ziekenhuis en zorgverzekeraars gaan erover of er weer een ziekenhuis in Lelystad komt, maar je kunt kijken of je het als gemeente aantrekkelijker kunt maken.’

‘Ik wil graag de segmentering aanpakken. Als je keuze A maakt, heeft dat ook invloed op onderwerp B. Ik wil verder kijken dan dat ene besluit, ook naar de toekomst. Lelystad heeft nu veel kleine fracties en daardoor een erg gefragmenteerd college. Je ziet daardoor geen langetermijnvisie.’

‘Als arts ben je met individuele casussen bezig, als raadslid meer met de lange termijn. Het is nieuw terrein voor me. De cultuur waar je in terechtkomt, is anders dan die van samenwerken zoals in de zorg. De dynamiek is anders, maar ik denk wel dat ik het kan. One step at a time.’

NIENKE NIEUWENHUIZEN

specialist ouderengeneeskunde

Op plek 2 van het CDA in Almere

‘Politieke keuzes doen ertoe. Kijk hoe er politiek is bedreven met de ouderenzorg. Dat komt de zorg niet altijd ten goede. Het maakt dan uit wie er politiek bedrijft, op basis van welke normen en waarden.’

Als Verenso-voorzitter deed Nieuwenhuizen landelijk bestuurlijke ervaring op. ‘Nu ik geen voorzitter meer ben van een beroepsvereniging, kan ik kleur bekennen. Het gemeentelijk niveau was niet mijn eerste ambitie, omdat ik via Verenso al landelijk bezig was. Maar nu vind ik het fijn om eerst hier ervaring op te doen. Het moet zo zijn.’

Al zo’n veertig jaar woont ze in Almere. ‘Ik ben echt uit de klei getrokken en zie de wortels van de stad goed. Almere is altijd heel toekomstgericht geweest, en op gezinnen met kinderen. Maar het is ook de snelst vergrijzende stad. Ik wil helpen een andere mindset te creëren: hoe gaan we om met ouderen, en met de oudste ouderen? In de gemeente­raad werd maar één vraag gesteld over het Wmo-beleid. Ik kan andere vragen stellen omdat ik iets meer over ouderenzorg weet dan het gemiddelde raadslid.’

‘Ik wil helpen een andere mindset te creëren’

‘En ik hoop te bereiken dat het positieve gezondheidsmodel meer wordt omarmd. Dat er niet in hokjes, maar naar het totaal wordt gekeken als er over gezondheid wordt gepraat. Dat we ons bij elk plan afvragen: hoe draagt dit bij aan de gezondheid?’

‘Er moeten zorgprofessionals in de raad zijn zodat ambtenaren en bestuurders worden gevoed door de praktijk. Mijn corona-ervaring als Verenso-voorzitter is een dijk van een les geweest: namelijk dat het uitmaakt met wie je besluit. Je moet bondgenoten hebben. Alleen red je het niet. En je moet je prioriteiten weten.’

‘Ik wil dat politici hard optreden tegen polarisatie. Goed besturen is lastig. Ik denk dat ik een bijdrage kan leveren. Ik kan het niet laten. Ik heb het idee dat zaken anders moeten en kunnen. Als iedereen het laat omdat het lastig is, gebeurt er niks.’

Mohan Verstegen

defensiearts

Op plek 27 bij D66 in Amsterdam

‘Ik geloof in mezelf en ik wil de raad in’, aldus een – ondanks zijn lage plek op de kieslijst – optimistische Verstegen. ‘Ik kan echte werk­ervaring in de zorg inbrengen, durf mezelf te zijn en gebruik gewone taal. Ik hoop dat het me wordt gegund.’ Zijn keuze voor D66 past bij zijn opvoeding, met een moeder van wie hij ‘het liberale gedachtegoed om te kunnen zijn wie je bent’ meekreeg en een vader die uitdroeg ‘dat je voor elkaar moet zorgen en opkomen’.

‘Ik wil iets terugdoen voor de stad die mij laat leven en genieten, die mijn bubbel heeft vergroot. Dat wil ik doen via de lokale politiek omdat dat het niveau is waarop mensen echt het verschil merken. Je kunt landelijk regels opstellen of visie tonen, maar de uitvoering vindt lokaal plaats. Lokaal loop je tegen problemen aan en lokaal kun je ze oplossen. Politiek is een manier om het systeem te veranderen, door zaken van het individu naar de grotere groep te brengen.’

‘Op lokaal niveau merken mensen echt het verschil’

‘Als politicus moeten onderwerpen je aan het hart gaan. En je moet er ervaring mee hebben. Zorg is geen dossier van pen en papier. Er zijn echt zorgmedewerkers nodig die met de handen aan het bed hebben gestaan, omdat zij vanuit het hart handelen. Behalve de zorg gaan ook diversiteit en inclusie me aan het hart. Dat heeft ook een raakvlak met zorg, want voor sommige mensen is de kans om gezond te blijven kleiner dan voor anderen.’

‘Ik wil me inzetten voor waar de meeste gezondheidswinst is te halen, en dat is preventie. Dat is een weg van de lange adem en daar ligt een taak van de overheid. Ik vind het bestrijden van gezondheidsverschillen en de wachtlijsten van de geestelijke gezondheidszorg belangrijk om mee aan de slag te gaan. Ook de samenwerking in de regio Amsterdam kan beter. En ouderenzorg raakt me erg. De overheid moet blijven kijken naar hoe we die zorg anders regelen, zodat het past bij onze meer individualistische samenleving.’