Meer meldingen van euthanasie
1 reactieIn 2009 kregen de regionale toetsingscommissies ongeveer 2500 meldingen van euthanasie en hulp bij zelfdoding.
Een woordvoerder van de commissies bevestigt de schatting van coördinerend voorzitter Jan Suyver, afgelopen zaterdag in een uitzending van Nova, maar kan nog geen exact aantal noemen: ‘We zijn nog aan het inventariseren.’ Tot 2003 daalde het aantal meldingen gestaag tot ongeveer 1800, maar sindsdien nam het ieder jaar toe, tot meer dan 1900 in 2005 en 2006 en 2331 in 2008.
De cijfers zeggen weinig over het werkelijk vóórkomen van euthanasie. In 2001 werd naar schatting slechts 54 procent van de gevallen gemeld, in 2005 was dat opgelopen tot 80 procent, zo blijkt uit het meest recente evaluatieonderzoek van de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (2007).
Joost Visser
Lees ook
- Dossier Palliatieve Sedatie
- Meer nieuws
Aart van Wolfswinkel
, Hellevoetsluis
Het aantal meldingen van euthanasie is toegenomen in 2009, zo blijkt uit cijfers van de Toetsingscommissies (MC 1/2010: 5). Een opmerkelijke ontwikkeling die ik niet herken in mijn eigen ervaringen aan het sterfbed. Een ongelukkige ontwikkeling ook. ...Euthanasie is immers geen normaal medisch handelen. Het is een dodelijke oplossing die niet valt te evalueren met de patiënt. Het doet onvoldoende recht aan de transcendentie van ons bestaan. De dood is een mysterie. Wat de overledene precies doormaakt, is onbekend. Feedback ontbreekt. De euthanasiewet conflicteert dan ook met het aloude Hippocratische uitgangspunt – vita humana semper verenda – om je als dokter te laten leiden door de zorg om en eerbied voor het leven van de patiënt. Dood op verzoek staat op gespannen voet met deze eerbied voor het leven.
De dagelijkse praktijk van de huisarts voltrekt zich binnen dit spanningsveld. De patiënt verdient zorg op maat, gebaat bij vier randvoorwaarden: duidelijkheid, deskundigheid, creativiteit en nabijheid. Duidelijkheid is nodig in de communicatie van elkaars verwachtingen, ook aangaande euthanasie. Wat betreft de deskundigheid is er sprake van een positieve ontwikkeling. Belangrijk is dat de dokter een brede taakopvatting heeft. Dat geeft voeding aan de noodzakelijke creativiteit om het lijden van de patiënt hoe dan ook te verlichten. Instaan voor de kwaliteit van leven van de patiënt vereist vindingrijkheid van de dokter, zo nodig door anderen, zoals het pastoraat, in te schakelen. Ten slotte is terminale zorg gebaat bij nabijheid. Nabij zijn, ook in het weekend. Dit laatste staat echter onder druk door de toenemende versnippering van de zorg. Maar nabijheid levert goud op, zowel voor de patiënt als de dokter.
Laat deze meldingscijfers vooral een appèl zijn om te blijven investeren in palliatieve zorg, in de hoop dat euthanasie overbodig zal blijken te zijn.
Aart van Wolfswinkel, huisarts