Meer klachten, meer complicaties
3 reactiesAmerikaanse snijdende specialisten die vaker klachten tegen zich ingediend krijgen, zien ook vaker complicaties bij hun patiënten. Deze associatie tonen William Cooper e.a. aan op basis van vergelijkend onderzoek. Ze schrijven erover in JAMA Surgery.
Ze putten uit een systeem waarbij ongevraagde, spontane klachten van patiënten over alle aspecten van de zorg werden geregistreerd. Dit is het gepatenteerde Patient Advocacy Reporting System (PARS). Daarin worden klachten gecodeerd, zodat deze voor wetenschappelijk onderzoek bruikbaar zijn. Voor de duidelijkheid: in PARS gaat het niet om claims tegen artsen, maar om alles wat patiënten opvalt. Het kan gaan om een arts die een verpleegkundige afblaft, of een arts die te weinig informatie geeft, nog afgezien van klachten over bijvoorbeeld de kosten, de omgeving, et cetera. Voor dit onderzoek zijn de artsgerelateerde klachten bekeken, die veelal over communicatie gingen. Gegevens over complicaties kwamen uit een ander systeem. Cooper e.a. bekeken data van alle volwassen patiënten die in twee jaar tijd in zeven academische centra onder het mes waren gegaan. Ze gingen na of hun behandelaars (alle snijdende specialismen) de twee jaar voorafgaand aan de ingreep in PARS voorkwamen en hoe vaak.
Bij ongeveer 11 procent van de ruim 30.000 patiënten trad een complicatie op. Patiënten van specialisten die in PARS voorkwamen, hadden een iets hogere kans op heropname en complicaties. De chirurgen waarover het meest was geklaagd (het hoogste kwart), hadden een 14 procent hogere complicatieratio dan degenen in het onderste kwart, na correctie voor mogelijk verstorende factoren.
De onderzoekers vermoeden dat het gebrek aan communicatieve vaardigheden waardoor er over deze dokters vaak gemopperd wordt, ook in het contact met hun collega’s speelt: de assistent die niets durft te zeggen over het doorbreken van steriliteit, de radioloog die geen zin meer heeft in vervelende discussies. En dat heeft medische gevolgen. In de VS wordt al geëxperimenteerd met hoe collega’s elkaar kunnen aanspreken op een ‘slechte PARS-score’. In ieder geval is duidelijk dat communicatie geen soft gedoe is, maar harde gevolgen heeft.
Lees ook:
RM van Haastert
KNO-ARTS, HOORN NH
Ik sluit me graag aan bij de heldere analyse van collega Jansen. Het is jammer dat de redactie van Medisch Contact blijkbaar niet over voldoende analytisch vermogen beschikt om dit soort onderzoeksuitkomsten met de nodige zorgvuldigheid naar buiten ...te brengen. Juist op Medisch Contact rust een zware verantwoordelijk om dit soort tendentieuze berichtgeving te duiden en waar nodig te relativeren. Waar anders dan in het orgaan van onze beroepsvereniging? Misschien iets om ons als betalende leden van de KNMG nader op te bezinnen...
Liesbeth Jansen
chirurg-oncoloog, Groningen
Interessant stuk dat eindigt met uitspraken over het onderbuiksgevoel dat we allemaal wel herkennen dat een te kort schietende professionele attitude gevolgen zal hebben op de kwaliteit van het werk. In het artikel worden klachten meegenomen in de P...ARS registratie, die nadrukkelijk over die attitude gaan. Maar toch, de epidemiologische associatie die gevonden wordt, is niet voldoende grond voor een oorzakelijk verband zoals dit stuk suggereert en het zorgt mijns inziens voor meer negatieve beeldvorming over artsen dan terecht is.
Zou het ook kunnen zijn dat het optreden van een complicatie de arts-patiënt relatie dusdanig op de proef stelt, dat er meer reden is tot klagen van de patiënt? Zou het ook kunnen dat de artsen waarover meer gemopperd wordt, in een team werken met minder ondersteuning, krappere planning, en andere systeemfactoren die de druk op de dokter verhogen maar ook de kans op complicaties? Dat klinkt al heel anders dan de suggestie dat de complicaties uitsluitend het directe gevolg zijn van een te bekritiseren attitude van de arts.
De vraag is ook of het gevonden verschil relevant is en beïnvloedbaar: in de groep met meer dan 14 PARS meldingen in de twee jaar voor de studie werden 0.8% meer complicaties gevonden dan in de groepen met 0-4, 5-9 of 10-13 meldingen. Na correctie voor de aanwezigheid van meer comorbiditeit en hogere ASA classificatie was dit 0.6%. Er wordt geen beschrijving gegeven van de subgroep met beschamend hoge aantallen PARS meldingen (maximum 60 meldingen in 2 jaar).
We moeten oppassen als we een statistische associatie gaan verklaren en de schuld bij de dokter leggen op basis van een hypothese. Straks durft niemand meer een patiënt met hoog risico op complicaties of een kritische patiënt te behandelen uit angst voor een slechte PARS-score. De meeste fouten hebben ook oorzaken in het systeem om de dokter heen, en niet alleen de dokter zelf. En niet in de laatste plaats, de dokter zelf had de complicatie ook niet gewild.
Jan Keppel Hesselink
arts-pijnbehandelaar, Bosch en Duin
Wat hebben we aan deze zinloze associaties, die geen enkel causaal verband in zich dragen, maar bijzonder suggestief zijn. Iedereen speculeert lekker een end weg daarna. De onderzoekers vermoeden een gebrek aan communicatieve vaardigheden .....daar b...egint het al mee. Het waren zeker gezondheidspsychologen, vermoed ik dan weer.
Ik vermoed verder dat het bijzonder goede chirurgen geweest zijn, due veel meer dan anderen, moeilijke gevallen durven te opereren, en geen tijd hebben om alles haarfijn en communicatief verantwoord uit te leggen, omdat ze patiënten aan het redden zijn. Mag ik dat ook eens vermoeden?
Wat een tendentieuze context wordt hier weer gegeven op basis van een simpele en betekenisloze associatie!