Meegevoerd

Mirabel werd met buikpijn naar het ziekenhuis verwezen en kwam eruit met de diagnose gemetastaseerd coloncarcinoom. Het was december 2006. Een struise vrouw met blonde krullen, veertig jaar, moeder van twee jonge kinderen. Stralend en met een levenslust die geen seconde haperde.

Regelmatig hadden we contact en tussen de chemokuren door genoot ze met volle teugen van het leven. Juli 2007 bracht ze voor mijn 50ste verjaardag een grote oleander mee en ik moest er een fijne dag van maken. Net als Mirabel doorstond deze oleander, inmiddels in de tuin geplant, de winter prima.

Rugpijn in de zomer van 2008 bleek toch botmetastase te zijn. Maar ook daar was toch wel wat voor?
Af en toe zag ik een kleine hapering, maar dit werd gelijk gecorrigeerd. Wat liet ik me heerlijk meevoeren door haar positieve kijk op haar ziekte. Vijf procent overleving in vijf jaar, waarom zij dus niet?

Winter 2008/2009 was niet vorstvrij. Huilend belde ze op en vertelde dat de oncoloog stopte met de chemotherapie. Wat verbouwereerd belde ik mijn collega die me binnen enkele seconden met een bak ijskoud water weer met twee benen op de grond zette. Chemotherapie was gezien de leverfunctie psychotherapie.

Dezelfde week hadden we een zwaar gesprek waarin ik, terwijl mijn ziel huilde, haar te kennen gaf dat ze nu haar zaakjes moest gaan regelen. Ik voelde me gespleten. De hoop die ik zo van haar had overgenomen was vervangen door de professionele waarheid die ik liever niet wilde zien. Onvermogen heerste in de weken die volgden.

Tijdens de visite bleek ze zwaar icterisch, rusteloos en had een lodderige spraak. Net voor we haar weer in bed kregen hielden haar ogen mij vast.  Ze zei: ‘Ik wil niet dood!’ Wat gaat er dan door de ziel van een dokter? Een dormicumpompje werd aangesloten en veertien uur later is ze vredig overleden.

Na de crematie heb ik met gemengde gevoelens haar inmiddels ook ter ziele gegane oleander in de groenbak gedaan.
Ik rouw om Mirabel.

Jalke Everts, huisarts

Lees alle lezersbijdragen uit de special Kanker