Machteloos

Na afloop van het zorgteamoverleg ging ik nog even boven in m’n postvak kijken. Toen ik daarbij door de wachtkamer liep, zag ik ze al zitten samen: Olga en Rens.
Olga en Rens, ze hadden elkaar gevonden. De ene keer steunde Olga Rens en dan weer corrigeerde Rens Olga. De laatste tijd ging het eigenlijk redelijk met allebei, het drugsgebruik was gestopt, maar het alcoholgebruik nam toe en op dit moment hadden ze mede daardoor geen onderdak meer.

Nu zaten ze allebei een beetje te doezelen en het was wel duidelijk waardoor: de wachtkamer rook behoorlijk naar alcohol. Ik maakte er nog een grapje over met een collega: ‘Als je even door de wachtkamer heen en weer loopt, heb je je slaapmutsje voor vanavond alvast gehad!’
Vijf minuten later kwam de verpleegkundige die een afspraak met ze had, mij roepen. Zowel Olga als Rens was niet meer wakker te krijgen! Na flink roepen en het toedienen van pijnprikkels vertoonde Rens weer tekenen van leven. Hij begon te braken en kon na enig aandringen zeggen dat ze alleen alcohol hadden gedronken en géén drugs hadden gebruikt.

Met Olga was het wat anders. Zij reageerde op geen enkele manier, ademde wel, polsslag en bloeddruk waren normaal. Toen we haar in stabiele zijligging legden, rolden er wat borrelnootjes uit haar zakken over de vloer, en terwijl ze daar lag verspreidde zich ook nog een grote plas om haar heen.

Omdat zij veel medicijnen gebruikte, was onduidelijk of ze alleen door alcohol in deze toestand was gekomen, dus belden we toch maar een ambulance.

Met extra zuurstof en door het bijna grove geweld dat door Rens en het ambulancepersoneel op haar werd uitgeoefend, kwam ze weer bij ... en hoe!

Ze flipte volledig: begon te gillen en te krijsen, half vallend overal tegenaan te schoppen en te slaan, en ondertussen ook nog borrelnootjes om zich heen te verspreiden en stuk te trappen.

Het ambulancepersoneel vond dat ze hun plicht hadden gedaan en dat er geen reden meer was om haar mee te nemen; ze pakten hun spullen en verdwenen.

Daar sta je dan met elkaar als hulpverleners. Met je handen in je haar; wat moet je ermee?

Uiteindelijk, toen het schelden, schoppen, gillen en krijsen bleef aanhouden, hebben we de politie gebeld, maar het enige wat die konden en wilden, was Olga en Rens wegens huisvredebreuk het pand uitzetten. Uiteindelijk gebeurde dit en zagen we Olga en Rens zwalkend en wel de straat aflopen om te gaan naar … ja waar naar toe eigenlijk? Ze hadden immers geen onderdak meer!

Wat als ze straks samen ergens op een bankje gingen zitten en weer half of helemaal wegsuften? Het was januari, koud buiten en het vroor ’s nachts.

De puinhoop van braaksel op de stoelen, urine op de vloer en stukgetrapte borrelnootjes was enorm. Maar vooral het feit dat we ze zo op straat hadden gezet, gaf me wel een heel machteloos gevoel, die avond.

J.Z. Spuls-Veld, verslavingsarts Novadic-Kentron