Laatste nieuws
Heleen Eising
2 minuten leestijd

Lieve Arthur,

Plaats een reactie

Er is iets vreselijks gebeurd. Gister heb ik mijn voordracht geoefend op de academie en ik ben compleet afgemaakt door de voorzitter van de symposiumcommissie! Oké, het was nog een generale repetitie, maar tjonge, zo slecht was het ook weer niet! Je weet hoeveel uren ik in het opzetten van mijn verhaal heb gestoken en dat iedereen van mijn afdeling enthousiast was. Ga ik ‘ns spreken op een symposium…


Eigenlijk was het een idee van mijn opleider om mijn verhaal enkele dagen vooraf aan het grote optreden te bespreken met de voorzitter. Dat zou mij wat extra zekerheid geven en ‘meneer de voorzitter’ had altijd van die goede tips. Dus gister ben ik écht enthousiast naar de universiteit gegaan. Bij binnenkomst voelde ik al een korte, afwachtende houding. Gelukkig gaf hij me nog wel een hand. Goed, ik ging snel van start. Arthur, ik was zó nerveus geworden dat ik de helft van mijn presentatie niet meer wist. Daarom vroeg ik of ik, alstublieft, mijn notities erbij mocht pakken. Ik wilde graag de diavoorstelling op het grote scherm vertonen en iets informeler verder gaan. ‘Nee, ben je gek geworden!’, riep hij, ‘ik kom hier voor jouw presentatie en dan wil ik dat zien!’ Geen schijn van kans om hier nog onderuit te komen.


‘Verdorie! Doe dan ook je best, tuurlijk heeft-ie een punt; hij komt hier toch voor jou.’ Zo piepten alle stemmetjes in mijn hoofd. Arthur, je begrijpt, de ellende werd alleen maar erger. Ik zag hem, hoog boven mij, midden in de zaal zitten. Langzamerhand verstarde zijn blik, nou, eigenlijk zijn hele lijf. Klaar om het vuur te openen. En ik, ik kon geen kant op.


Toen mijn verhaal verteld was, brandde hij los. De eerste helft van mijn voordracht was te uitgebreid en de tweede helft onzinnig. Hoeveel dia’s ik had? ‘Zesentwintig’, zei ik. ‘Te veel, want je hebt 20 minuten spreektijd en we rekenen 1 dia per minuut, dame!’


Nou, Arthur het hele relaas zal ik je besparen. Eerlijk gezegd probeer ik het uit mijn geheugen te bannen. Maar weet je, sommige opmerkingen doen echt pijn. Zoals, ‘Of ik in dat hoofd van mij wel grijze cellen bezit’ en ‘Het kan wel wezen dat bekenden van jou je kunnen verstaan maar ik ken je niet en versta niks van wat je zegt, stop ‘ns met dat gemompel!’


Jemig, dit is ook absoluut mijn favoriete manier om mezelf te presenteren… (eerder mezelf een depressie aan te laten praten).


Vannacht heb ik de gehele nacht lopen piekeren hoe ik dit nu kan oplossen. Want het is niet alleen dat symposium, maar ook moet ik straks een deel van mijn specialistenopleiding bij ‘Herr Dokter’ gaan doen. Gatver, ik heb me toch laten intimideren door hem! Zal dit echt altijd zo blijven doorgaan in het artsenwereldje? Hoort dat bij het vak? Ooit heb ik tijdens mijn co-schappen geleerd hoe te communiceren met patiënten en met elkaar; blijkbaar geldt dat niet meer als je eenmaal je specialisatie hebt doorlopen.


Vanmorgen zag ik in de krant een advertentie staan van een trainingsbureau ‘De Gloed’. Het klonk wel overtuigend; middels denktechnieken, onder andere NLP of zoiets, leer je open te staan voor je eigen emoties en signaleer je sneller de gevoelens van anderen. Weet je Arthur, ik ga ze straks bellen! Niet meer langer laten intimideren maar communiceren! (Is dat geen flitsende slogan voor een postbus 52-spotje?) Ik zie het al helemaal voor me; allemaal vriendelijke en consciëntieuze artsen met reëel commentaar. Wat zal dat veel leed uitbannen!


Schrijf je me gauw? Liefs van Heleen.

Heleen Eising, arts-assistent gynaecologie


Medisch Centrum Leeuwarden


Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.