Leve de traplift!
Plaats een reactieZe is 88 en nog zo kwiek als wat. Alleen het lopen gaat lastig. Haar enkel laat het afweten: artrose na een eerdere fractuur. Daarvoor haalt ze elke drie maanden een spuit bij de orthopeed, zodat ze weer even uit de voeten kan. Helaas helpt het maar een beetje.
Zeker de steile trap in haar huis komt ze met moeite op en af. Het gaat bijna niet meer. Een bed beneden zou kunnen, maar de badkamer is boven. En wassen bij de gootsteen: daar past ze voor. Bovendien is ook haar atelier boven, haar lust en haar leven waar ze menig uurtje spendeert, dromerig over de weilanden kan kijken en vele schilderijen maakt.
Ze vraagt een traplift aan bij de gemeente. Die weigert vriendelijk doch beslist. Ze kan beter in een gelijkvloerse woning gaan wonen, tussen de bejaarden. Maar dat weigert ze: zo oud is ze immers niet. Daar komt bij: ze woont hier al 63 jaar, was de eerste bewoonster en heeft hier haar dochter gekregen. Nee, ze gaat hier alleen tussen vier planken weg.
Ze wordt boos over zoveel onrecht en vecht voor wat ze waard is. Keer op keer wimpelt de gemeente haar bezwaar echter af. Ze vraagt of ik niet een briefje wil schrijven? Geheel tegen mijn gewoonte in stem ik toe. Ik ben teleurgesteld dat de gemeente niet mee wil werken in het sterker en zelfstandiger maken van haar burgers. We spreken af samen een taartje te gaan eten als er een traplift komt. Helaas raakt de gemeente mijn brief kwijt, en komt er geen traplift. Een kopie gestuurd. Nog steeds blijft het stil. Dan ineens is het mirakel geschied en gaat de gemeente alsnog akkoord. Waarom? De procedure heeft bijna anderhalf jaar geduurd. Misschien heeft het eindeloos zeuren en bellen effect gehad? We malen er niet om.
Ik kom mijn belofte na en kom haar traplift bewonderen. Ze is supertrots en straalt van oor tot oor. Ze schenkt koffie in met slagroom en ik krijg een enorme taartpunt. Ze laat mij haar schilderijen zien en ik ben oprecht diep onder de indruk. We praten over haar overleden man, over haar wens tot een groot gezin, iets wat haar niet gegeven was. En we kletsen over verliefd zijn. Ze heeft net een blauwtje gelopen bij een man van de bridgeclub. Maar niet getreurd: er komt vast wel een ander.
We nemen weer afscheid, een druk middagspreekuur wacht op mij. De glimlach blijft de hele middag hangen.
- Er zijn nog geen reacties
