Laatste nieuws
Jan Verbiest
1 minuut leestijd

Leren praten over vrouwenbesnijdenis (2)

Plaats een reactie

Huisarts Penders (MC 11/2007: 480) stelt dat de discussie over meisjesbesnijdenis te eenzijdig ‘op z’n Ayaan Hirsi Ali’s’ wordt gevoerd. Het badinerend afdoen van Hirsi Ali’s inzet om deze gruwelijke praktijk een halt toe te roepen, duidt op weinig kennis van zaken.



Bij meisjesbesnijdenis worden bij meisjes tussen vier en twaalf jaar de clitoris en labia majora weggesneden. Vrouwen die het ‘vak’ van hun moeder hebben ‘geleerd’ voeren deze ernstige mutilatie uit zonder verdoving met onsteriele scheermesjes, glasscherven en messen. De wond wordt veelal dichtgenaaid met cactusdoornen en ‘ontsmet’ met citroensap, hetgeen alles nog pijnlijker maakt.



De eerste nachten slaapt het meisje in een hut met scherpe doornen om de hyena’s op afstand te houden (bloedgeur!). In het gunstigste geval is de wond na vier weken genezen. Urine en bloed hopen zich op in de onderbuik. Om te urineren/menstrueren moet het meisje met een stokje een gaatje maken in haar grotendeels gesloten vagina. Na uithuwelijking wordt ze door haar echtgenoot met het mes ‘geopend’. Bij het baren van haar kinderen is het risico op ernstige infecties en gynaecologische complicaties groot.



Sedert 2001 trachten twee Duitse activisten, Annette Weber en Rüdiger Nehberg, deze ernstige vormen van besnijdenis binnen de stammencultuur van verscheidene Afrikaanse landen ter discussie te stellen. Invloedrijke imams hebben inmiddels een fatwa uitgesproken over meisjesbesnijdenis.



Helaas zijn dit soort riten moeilijk uit te roeien. Vaak houden de vrouwen het gebruik in stand. In Amerika heeft inmiddels de westerse vorm van vrouwenbesnijdenis haar intrede gedaan: het ideaalbeeld van de prepuberale vagina. Steeds jongere vrouwen gaan mee in deze hype en laten zich permanent ontdoen van schaamhaar en grote schaamlippen, zodat ook zij voldoen aan de nieuwe criteria van hoe een vagina er anno 2007 moet uitzien. Medische vooruitgang heet dat hier. Je kunt er om lachen, maar het is om te huilen.



Amsterdam, maart 2007 


Jan Verbiest, arts

schaamlippen vagina
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.