Knappende appendices

‘Je blinde darm is ontstoken, maar niet ontstoken genoeg. We wachten nog even voordat we ingrijpen. We begrijpen dat de pijn en de koorts nu heel vervelend voor je zijn, maar we moeten echt geduld hebben. Er is momenteel onvoldoende budget om de operatie uit te voeren. Misschien helpt het als je wat afleiding zoekt.’

Een week later blijken de bloeduitslagen en de echobeelden kwijt te zijn. De patiënt voelt zich slechter dan ooit tevoren. ‘We betreuren het ten zeerste, maar zullen de diagnostiek toch over moeten doen. De diagnose is nu nogal vaag. We kunnen niet zomaar gaan snijden in een gezond lichaam zonder dat we exact weten wat er aan de hand is. Ook al heeft een collega u vorige week iets anders verteld.’

Door het prioriteren van de aanvraag, kan gelukkig wel vandaag nog de diagnostiek plaatsvinden: ‘Er is inderdaad sprake van een blindedarmontsteking en ons afwachtend beleid heeft blijkbaar onvoldoende geholpen. De blinde darm staat op knappen en als we nu niet ingrijpen, is de kans groot dat die springt. Met allerlei vervelende complicaties van dien. Het goede nieuws is dat we je gaan opereren. Het slechte nieuws is dat we nog enkele weken moeten wachten wegens capaciteit en personeelsgebrek en we slechts 294 minuten krijgen om het gewenste resultaat te bereiken. Na die tijd zullen we onze scalpels moeten neerleggen en de procedure staken, ongeacht het resultaat tot dusver. Dat kan betekenen dat we er niet aan toe komen om je buik weer dicht te hechten. Niks doen is helaas ook geen optie. Zullen we dan maar?’

Bovenstaande is voor een ieder onvoorstelbaar en bovendien levensgevaarlijk. Waarom doen we dan iets soortgelijks wel in de geestelijke gezondheidszorg? En dan te bedenken dat de jeugdzorg steeds duurder wordt en gemeenten de verwijscriteria nog scherper willen stellen. Wachten op knappende appendices?