Klikspaan, boterspaan

Ik word vaak gebeld door artsen die het sterke onderbuik-niet-pluisgevoel hebben dat er wat loos is met een collega. Er zijn allerlei eigenaardigheden die al een tijdje opvallen en wijzen op aankomende rampspoed. Ze weten niet wat ze ermee aan moeten. Ze zouden het liefst horen dat ze er niets mee hoeven te doen of dat het wel meevalt. Maar dat is eigenlijk nooit het geval.

Als ik uitleg welke methode ik gebruik om een gesprek aan te gaan over iets wat mis lijkt te gaan, neemt de stress wat toe. En daarna weer af. Want ze merken dat het niet-pluisgevoel er niet voor niets was en ze hebben nu een plan om er eindelijk iets mee te doen. En dat niets doen schade voor anderen, de collega of henzelf gaat opleveren. Het voelt als bemoeizucht, betuttelen of nog erger: klikken!

Je mag niet door mijn straatje gaan

Klikspaan is een scheldwoord voor iemand die doorvertelt wat een ander (heimelijk) heeft gedaan. Zoals een kind andermans stoute bezigheden verklikt aan de schoolmeester om zelf in een goed blaadje te komen. Bij een collega die zichzelf, de patiënten of collega’s in de problemen brengt door ongewenst gedrag, krijg je meestal geen beloning, bloemen of een schouderklopje als je aan de bel trekt. Integendeel. Je weet vaak helemaal niet wat er boven je hoofd hangt. Hieronder vindt je de top 3 van redenen uit een Noord-Amerikaans onderzoek waarom artsen met een bewezen disfunctionerende collega NIETS deden. Dus niet klikken, niet melden, niet aanspreken. Niks!:

1.Het is niet mijn verantwoordelijkheid

2.Mijn melding haalt niets uit

3.Ik ben bang voor represailles

Als jij het niet doet, wie dan wel?

De afgelopen 6 jaar gaf ik voorlichting aan meer dan 5000 artsen over gezondheid, verslaving en psychiatrische stoornissen onder artsen en wat je zelf kunt doen om goed in het zadel te blijven zitten. We weten inmiddels dat artsen relatief gezonde mensen zijn. Alleen op psychisch vlak zijn we kwetsbaarder dan onze patiënten. Niet zozeer omdat we sneller stoornissen oplopen, maar vooral omdat we laat of geen hulp vragen. In de VS leidt dit jaarlijks tot een collegezaal vol artsen die zich suïcideren. Niet omdat ze een onbehandelbare aandoening hebben, maar omdat ze zich niet of niet op tijd laten behandelen.

Daarom is het zo belangrijk dat er hulp van buitenaf komt. Soms is daar een dringende reden of een omstander voor nodig. En daar zit hem het verschil. Al voel je je een klikspaan, voor je collega moet je klaarstaan. Grijp daarom in en zoek naar bewandelbare wegen.

Lees ook:

Dit spreekt je aan! Waarom het bespreekbaar maken van een lastige zaak met je collega je instant beloont

Dossier optimaal functioneren

Over ABS-artsen