Kerstpakket

De praktijk van de thuiszorg

Meestal verwacht ik niet veel van de activiteiten van onze personeelsvereniging. De kienavond, sinterklaas, de dropping en de kerstmarkt: het gaat allemaal aan mij voorbij, ik heb er niks mee. Dat is mijn a-sociale kant in mijn baan, ik doe bijna nergens aan mee. Behalve met kerstmis. Dan krijgen we namelijk een kerstpakket en als ik dat ga ophalen, kom ik oud-collega’s tegen en kwekken we over de verleden tijd.

Vervolgens verbaas ik me iedere keer weer over de inhoud van het pakket. Daar wordt namelijk over nagedacht. Dit jaar was er een klaptafeltje van verantwoord tropisch hardhout. Leuk hoor, dat komt altijd wel van pas, straks buiten op ons nieuwe terras of in de kamer als er bezoek is, want aan tafels doen wij niet in onze modern ingerichte woning. Er zat ook een lopertje bij; zo’n zwart nylon ding met gouden opdruk. Wat moet je daar nu mee! Dat zijn van die dingen die je een week op een tafeltje legt, het vervolgens niet mooi vindt en naar de zolder brengt voor de volgende rommelmarkt. Dus heb ik het met schuldgevoelens gauw in de groene bak gegooid.

En kaarsen. Er zat nog een set van vier goudkleurige kaarsen bij, met van die prachtige glittertjes erop. Ook daarvan wist ik niet wat ik ermee moest, ondankbare vlerk die ik ben. Iets voor de buurvrouw of haar moeder? Die houden van frutsels, zeker in de kersttijd met al die kerstsfeer.

Ineens wist ik het: ik geef ze cadeau aan mijn wijffies, met een kerstkaartje erbij. Een kleine attentie van de hulp, dat is toch leuk? En ik was er met goed fatsoen vanaf!

Het viel in de smaak. De dames waren blij verrast en vonden het heel leuk dat ik aan ze dacht in deze tijd, die ze grotendeels alleen doorbrengen als weduwe. En ja, de kinderen hebben hun eigen gezin en hebben het druk, druk, druk ...

Twee dagen voor de kerst viel er een envelop met het thuiszorglogo in de bus. In de envelop zat een knalrode kaart waarop in grote, zwarte letters WAARSCHUWING stond geschreven. Voel je hem al aankomen?

De kaarsen waren levensgevaarlijk gebleken: de glittertjes vatten vlam en de kaars dooft niet als hij op is, maar vat ook vlam. Kortom, je hele huis in de fik in een onbewaakt ogenblik.

Daar stond ik met mijn goede fatsoen. De dag voor kerstmis alle cliënten nalopen om hen te waarschuwen voor het grote gevaar van dat onbenullig kaarsje. Of erop gokken dat ik mijn wijffies ken  en ervan kan uitgaan dat ze de kaars niet aansteken, want een cadeautje blijft een cadeautje en daar kijk je eerst een paar dagen naar.

Ik kreeg gelijk. Na de kerst stonden alle vier de kaarsen nog onaangeroerd op de diverse tafels. Na een keurige uitleg was het grote gevaar geweken. De kaarsjes blijven hoogstwaarschijnlijk bewaard tot volgend jaar kerstmis.

Dit is het laatste deel in een serie van vier.

MC 32/33 Kerstpakket