Kerstdiner

Ik zit in de trein en kijk door het raampje. Witte grond, kale bomen, grauwe lucht, de kerst zit er weer aan te komen. De kerstbomen staan overal paraat en de kerst-diners worden gepland.

Dan dwalen mijn gedachten af naar al die mensen voor wie het kerstdiner misschien niet zo’n pretje is. Zo denk ik aan dat anorexia-patiëntje, de man met de maag-verkleining, en natuurlijk ook aan het personeel dat dienst heeft. Druk, druk, druk en nog eens druk, geen tijd om te eten, met een beetje geluk nog een chocoladereep naar binnen kunnen proppen. Want zo gaat dat vaak, ook bij co-assistenten. Er is echt altijd wat. Soms kom je gewoon niet aan eten toe, dan gaat je pieper, terwijl je net op weg bent naar het restaurant.

Op andere plekken is de lunchtijd tevens de verplichte statustijd. Als je daarmee klaar bent, is het restaurant alweer uren dicht. Want dat is vaak het geval: bij het personeelsrestaurant sta je voor gesloten deuren, bij het bezoekersrestaurant rest vaak alleen nog een verlepte appelflap. Dus dan maar weer die reep, die je knorrende maag en trillende handen toch altijd weer op hun gemak stelt.

De vroege vogels die ’s ochtends brood smeren en dat in een zakje meenemen, zie je vaak tijdens de visite af en toe een stuk brood naar binnen schuiven. Honger opgelost, maar een opgeblazen gevoel ervoor in de plaats. Hoe vaak zeggen wij het niet tegen patiënten: ‘Neem de tijd om te eten, ga er liefst bij zitten en kauw goed.’ En wat doen we zelf?

En dát is dan ook mijn goede voornemen: hoe druk het ook is, ik maak even tijd om rustig te eten.

MysteriCo, de co-assistent